Interview met re-enactors

Stel jezelf eens even voor. Wie ben je en van welke vereniging ben je lid?
Mijn naam is Ronald Bruyenberg, ik ben lid van de Super Six. Ik ben in 2011 lid geworden. In 2010 ben ik begonnen met een Dodge. Zo de vereniging leren kennen. En in 2011 een paar keer mee geweest. In 2012 ben ik secretaris geworden en sinds 4 of 5 jaar ben ik zelfs de voorzitter van de club. In de tussentijd meerdere rollen gehad. Van Private, naar TS (Technical Sergeant), naar Staff Sergeant. Op dit moment ben ik de LT (luitenant) van de club. En dat allemaal omdat ik graag een Dodge wilde hebben.

Hoe ben je indertijd reenactor geworden?
In 2010 zei ik tegen mijn vrouw: ons huis is klaar, de kinderen zijn groot, ik wil weer een hobby. Ik wil graag een grote jeep. Vrouwlief zei: “Die is leuk om te picknicken.” Zodoende hebben we een Dodge gekocht. Mede daardoor in contact gekomen met andere “groene” vrienden. Toenmalige voorzitter zei: “Kom een keer mee” en toen was ik verkocht. Dat was dus in 2011. Spulletjes heb ik altijd wel al iets van gehad. Ik zat namelijk al wat jaren op een schietsport.

Vanwaar je interesse in WW2?
Ik ben erg geïnteresseerd in de hele geschiedenis. Hoe is dit alles ontstaan en hoe is het verloop geweest? Door verhalen van ooms vroeger, die waren 8 en 14 jaar in die tijd. Zij pikten spullen bij de Duitsers en Amerikanen. Dat was in die tijd heel normaal. Als klein mannetje hoorde ik de verhalen en zo werd mijn interesse gewekt.

Hoe historisch correct ben jij en je spullen?

Zo goed mogelijk historisch correct. Hoeft niet allemaal origineel te zijn, het mag repro zijn, maar moet wel kloppen. Bij ons is de regel: tijdens publieksuren = alles tijdscorrect. En dus historisch accuraat. Geen mobieltjes, colablikjes of ander modern spul. Ik ben de Dodge aan het restaureren en zelfs die maak ik zo accuraat mogelijk. Ik let daarbij heel erg op de details. Dus geen lelijke moderne knipperlichten erop, en de kentekenplaat wordt wegklapbaar. Die wil je op een evenement namelijk echt niet in het zicht zien zitten. Het zal nooit allemaal 100% lukken met alles, maar dat is wel mijn streven: zo goed mogelijk.

Hoe bereid je je voor op een evenement?
Onze voorbereiding bestaat voornamelijk uit gesprekken die eerder plaatsvinden. Hoe gaan we het aanpakken? Inpakken doe ik 1 dag van tevoren, alles ligt op 1 plek bij elkaar. Is de R in de maand, dan gaan we in M43. De rest van het jaar gaan we in M41 of HBT. Wij slapen als groep altijd gezamenlijk in de Piramide van de club.
We hebben 2 stuks daarvan in ons bezit. In de winter kunnen we deze verwarmen met houtkacheltjes. Door samen in 1 tent te slapen wordt het groepsgevoel versterkt. Sinds 2 jaar hebben we 2 dames die lid zijn, met hun eigen display, eigen keukenunit en hun eigen kok. Zij slapen apart van de groep.

Heb je wel eens problemen ondervonden met je uitrusting/uitbeelding?
De Dodge heeft me wel al eens laten staan, dat was niet zo leuk. Verder zijn mensen tegenwoordig enorm respectloos als het om andermans spullen gaat. Met name ten opzichte van voertuigen: ze zitten overal op en aan alsof het speelgoed betreft. Op een evenement in Kerkrade heb ik al mensen van achter het stuur uit moeten halen.

Heb je nog wensen? Zou je nog iets willen toevoegen aan je uitrusting?
We hebben recent een Punt 30 aangeschaft met de vereniging. Als ik heel veel geld had, had ik heel graag een Half-Track willen hebben. Maar wellicht is een GMC een stuk realistischer. En dan de korte versie, die is leuker en praktischer. Dan kan ik daar mijn spullen in meenemen en heb ik tegelijkertijd mijn eigen slaapplek.

Stel jezelf even voor. Wie ben je en van welke vereniging ben je lid, en sinds wanneer?

Mijn naam is Niels, Ik zit bij de groep de Sapper Eagles, binnen de HRVN. Ik ben daar Sergeant van onze groep, Sergeant Williams, sinds 2021 dus dat is nu 3 jaar.

Beeld jij een bestaand iemand uit?
Ik heb niet specifiek de naam van een bestaand persoon. We hebben onze naam zelf uitgekozen, maar beelden wel een bestaande groep uit, namelijk de 326TH Airborne Engineers Batalion.(AEB)

Hoe ben jij reenactor geworden?
Van kinds af aan vond ik de 2e wereldoorlog al interessant, en ben toen langzaamaan bij verschillende musea geweest. Vervolgens een paar keer een millitaria markt bezocht en zo langzaam maar zeker in de reenactment wereld gevallen. En dat bevalt me nog steeds heel erg goed.

Wat maakt jou rol zo bijzonder? En waarom WW2?
Wat ik met name interessant vind, is wat er allemaal gebeurd is in die periode en ik denk dat vooral dat niet vergeten mag worden. Ik vond het onderwerp op school altijd al interessant en merk helaas dat het de laatste tijd steeds minder bekend is bij jongeren. Met name de 326TH A.E.B. van de 101 Airborn is een groep waar niet veel over bekend is. Die groep word niet zoveel uitgebeeld, omdat er niet zo heel veel van bekend is. Mede daarom vinden wij het mooi om juist deze uitbeelding in het licht te brengen.

Hoe historisch correct ben jij wat spullen betreft?
Ik mag van mezelf zeggen dat ik best wel historisch correct ben. Ik probeer op basis
van filmpjes en boeken te onderzoeken hoe het was en daar passen wij onze spullen op aan.
Grotendeels is dan ook alles origineel qua uitrusting.

Hoe bereidt jij je voor op een evenement?
Weken, soms zelfs maanden van te voren, maken we een groepsaap aan voor het
desbetreffende evenement. Wat is het voor een evenement, wat gaan we uitbeelden,
wat zijn de mogelijkheden? Aan da hand daarvan maken we een kledingkeuze en een kledinglijst. Iedereen zorgt voor zijn eigen spullen, en dat die op orde zijn. Soms maken we nog het een of ander: Borden, bakken… Week voor een evenement begin ik met verzamelen van mijn spullen, en zorg ik dat alles klaar staat.

Heb jij wel eens problemen ondervonden met je uitbeelding?
Nee, eigenlijk niet. Mensen vinden het met name interessant wat ik doe. Sommigen begrijpen het niet altijd, hoe je deze hobby kan hebben, maar niet persoonlijk over mijn uitbeelding.

Wat doet het met jou om in deze rol te kruipen?
Ik vind het fijn om een gedeelte te zijn van de mensen die proberen om de geschiedenis nog levend te houden. En dit verhaal te willen blijven vertellen aan de andere mensen. Ik doe dit heel graag en met heel veel passie.

Heb je nog wensen? Wat zou je nog graag aan je uitrusting willen toevoegen?
Oeh ja, goede vraag. Wellicht graag wat meer engineersspullen. Zo kan ik de uitbeelding nog beter wegzetten. Zo willen we heel graag een specifiek karretje, om de spullen te vervoeren. Ja, die zou ik graag willen aanschaffen.

Stel jezelf even voor. Wie ben je, en van welke vereniging ben je lid?
Mijn naam is Marc Sanders. Ik ben al sinds 1989 reenactor. Ik heb voorheen ruim 35 jaar Romeins gedaan. Daarna ben ik Duits gaan doen. Op een gegeven moment word je wat ouder en dan word je te oud voor een bepaalde uitbeelding. Toen ben ik gaan kijken wat ik nog meer zou kunnen doen en tevens een toevoeging aan het geheel was. En dat bleek Kriegsberichter te zijn. Dat was er nog niet, bij Duits werd dat nog niet gedaan. Filmen is persoonlijk altijd al een hobby van me geweest. Daar ben ik dus langzaam me begonnen. Ik ben onderzoek gaan doen naar het wel en wee van de Duitse Kriegsberichter. Blijkt dat er vrij weinig informatie over is. Vooral als het over uniformen gaat. Daar is vrijwel niks over bekend. Ik ben mijn onderzoek dus gaan uitbreiden, en dan kom je vanzelf iets tegen om je uitbeelding uit te kunnen breiden. Zo heb ik afgelopen week nog iets gemaakt, voor mijn display en mijn luifel. Zelf dingen maken blijft leuk.

Hoe ben jij reenactor geworden?
In 1987 was er een Romeins evenement in Maastricht met Romeinse reenactors. Dat
was een hele openbaring voor me. Ik was als kind al geïnteresseerd in de Romeinen, maar had nog nooit een andere Romein gezien dan die in Hollywood films. De groep was de Urban Street Gards. Dat was de allereerste Romeinse reenactment vereniging. Er ging een wereld voor me open. Het was een groep Nederlandse enthousiastelingen die al begonnen waren met knutselen, en zo is deze vereniging ontstaan.

Vanwaar je interesse in WW2?
Ik was als kind al geïnteresseerd, mede door mijn ouders. Zij hebben nog de nodige verhalen aangaande de 2e wereldoorlog.

Hoe historisch correct ben jij en je spullen?
Bij Duits spul is dit een groot probleem, in tegenstelling tot jullie Amerikaans spul.
Duits is spul in werkelijk onbetaalbaar. Neem bv de camera’s . Zo maak ik geen echte foto’s en ik film ook niet echt. Dit is allemaal puur voor decor doeleinden. Enkel bedoeld voor publieksvoorlichting en educatie. Ik ben docent geschiedenis. Dingen uitleggen en voorlichting geven zijn voor mij dus nr1. Dat is een prioriteit, zowel in het dagelijks leven, als tijdens evenementen. Duits ligt nogal gevoelig op school, en probeer er in NL zo neutraal mogelijk in te staan. En er zo neutraal mogelijk uit te zien. Dat zie je terug in mijn display als ook persoonlijk.

Hoe bereidt jij je voor op een evenement?
Er kan altijd nog wel wat geknutseld worden van te voren. Er zijn nu eenmaal altijd wel dingen die je nog even af wil maken. Als er al 10 af zijn is het eigenlijk ook wel leuk. Daarna is het enkel een kwestie van inpakken en wegwezen.

Heb jij wel eens problemen ondervonden met mensen betreffende je uitbeelding?
Ik persoonlijk niet. Ik heb wel veel van problemen gehoord van anderen. Maar zelf niet meegemaakt. Gisteren kwam iemand met de vraag; Waarom Duits? Simpel: zonder Duitsers in de oorlog word het een saaie bedoeling, niet? Dan word het een erg eentonige battle lijkt me.

Wat doet het met jou om in deze rol te kruipen?
Het is een rol die je aanneemt, net als met toneel. Dat is super relaxed, even weg
van de waan van de dag. Een rol die verder van jezelf wegstaat, is in het algemeen interessanter, dan een rol die heel dichtbij je staat. Het inleven in zo’n “fout” systeem dat vind ik juist interessant. Wat dreef die mensen en kun je dat begrijpen met de kennis van tegenwoordig?! Kun je je überhaupt daarin inbeelden? Blijft altijd een beetje de vraag, wat zou ik gedaan hebben? De jongens in het veld hadden namelijk net zoveel/zo weinig te willen als de jonge Amerikaanse soldaten. Mensen vergeten dat nog wel eens. Zij hebben in hun hoofd enkel en alleen de echte SS-ers en niet de gewone simpele soldaten die in het veld lagen. Ik probeer mijn leerlingen bij te brengen: Wij leven relatief in een veilige cocon. Hoeven geen grote zaken in ons leven op te offeren of grote misdaden te begaan. Maar in tijden van oorlog MOET je. Sommigen mensen worden helden en anderen worden criminelen. Wie wat word, we hebben het allemaal in ons. De omstandigheden bepalen, welke keuzes we maken. Met een beetje mazzel hoeven mijn leerlingen deze keuze nooit te maken in hun leven.

Heb je nog wensen? Wat zou je nog graag aan je uitrusting willen toevoegen?
Een voertuig! Eem Mercedes Cabrio zal hem wel niet worden helaas. Maar ik zie hier genoeg anders leuks om me heen. Peugeot bijvoorbeeld. Een klein staf-autootje, liefst met open dak vanuit display oogpunt gezien.

Interview Sofie en Frederique:

Even voorstellen
Dit zijn Sofie en Frederique, beiden lid van een re-enactmentgroep. Op dit moment beelden zij dames uit van het Army Nurse Corps. De één is al 5 jaar lid, de ander pas 2 maanden. Samen hebben ze een kleinschalig veldhospitaal, maar soms beelden ze ook het verzet uit als burgermeisjes of nemen ze andere rollen op binnen de Amerikaanse groep. Het is een hele fijne club, waar de sfeer onderling erg gezellig is.

Hoe zijn jullie in deze wereld terechtgekomen?
Beiden hebben een vriend die lid is van de Klondikes (een andere vereniging). Via hen kwamen Sofie en Frederique in aanraking met re-enactment. Na een bezoek aan Normandië besloten ze om zelf lid te worden. Ze kozen er bewust voor om zich aan te sluiten bij een vrouwengroep. Overigens hebben meerdere dames binnen hun groep ook een vriend bij de Klondikes, wat deze band bijzonder maakt.

Vanwaar jullie interesse in de Tweede Wereldoorlog?
Door familieverhalen hebben ze altijd al interesse in de Tweede Wereldoorlog gehad. Vijf jaar geleden bezochten ze Market Garden, waar ze in gesprek raakten met iemand van de Klondikes. Via hem kwamen ze in contact met de voorzitter van de vereniging, en uiteindelijk zijn ze mee gaan draaien. Daarnaast hebben ze zich verdiept in de geschiedenis door middel van onderzoek. Ze vinden het belangrijk dat de verhalen levend blijven, vooral die van vrouwen. "Je ziet toch voornamelijk mannen en jongens, maar er waren ook heel veel vrouwen actief. Wij willen hen zichtbaar maken."

Hoe historisch correct zijn jullie spullen?
"We doen ons best om zo historisch correct mogelijk te zijn. We denken goed na over elk detail en controleren zorgvuldig of iets klopt. Alles wordt onderling overlegd voordat we verdergaan. Het is voor ons heel belangrijk dat het klopt en overtuigend overkomt."

Hoe bereiden jullie je voor op een evenement?
"Voor dit evenement zijn we al maanden bezig geweest. We zijn maar met een klein groepje van drie personen, dus de rollen moesten goed verdeeld worden. Er waren ook praktische voorbereidingen, zoals het maken van voorwerpen en het benaderen van bedrijven om bijvoorbeeld verband te regelen. Nurses waren vrij zeldzaam in Nederland in die tijd, wat het soms wat lastiger maakt om alles historisch correct in te richten."

Hebben jullie ooit problemen ondervonden met jullie uitbeelding?
"Nee, we krijgen juist veel respect, merken we. Mensen reageren vaak positief en zijn nieuwsgierig. Soms krijgen we wel verbaasde vragen, zoals: ‘Zaten er ook vrouwen in het leger?’ Maar dat zien we meer als interesse dan als kritiek. Seksistische opmerkingen hebben we gelukkig nog nooit meegemaakt."

Wat betekent het voor jullie om in deze rol te kruipen?
"We vinden het ontzettend leuk. Het is een mooie combinatie van educatie en het levend houden van geschiedenis. De uitdaging zit in het correct uitvoeren van de handelingen die we uitbeelden. Hoewel we zelf niet in de zorg werken, doen we ons best om het zo echt mogelijk te laten lijken."

Hebben jullie nog wensen?
"Ja, we willen allebei graag nog een keer naar Normandië. Dat is toch wel een van de mooiste evenementen. Daarnaast staat een Class A-uniform heel hoog op ons wensenlijstje.
Verder hopen we dat we nog meer medische spullen kunnen verzamelen om ons display uit te breiden. Zo kunnen we ons veldhospitaal nog realistischer maken. En uiteraard blijft het bijzonder om veteranen te ontmoeten, zolang dat nog mogelijk is."

Interview: Brandon
Reenactment naam: Bernard Hartman
Eenheid: Volkgrenadiers 612 DIV
Rang: Sonderführer kriegsberichters
Plaats: Deze eenheid trok tussen 1944 in september tussen Nijmegen en Arnhem om verslag te doen van Market Garden.

Wat deed jullie eenheid?
De jongens van de Kriegsberichtereenheid gingen met gevechtstroepen het veld in. Ze droegen niks aan tijdens het gevecht aangezien deze mannen vaak uit het civiele leven werden geplukt, vaak waren zij vaak fotograaf, beeldhouwer of kunstenaar. In het veld maken zij aan de hand van foto’s, beeldopnames en zelfs schilderrijen een beeld wat er aan het front gebeurden.

Wie waren de kriegsberichters?
Meeste kriegsberichters waren in het civiele leven al bezig met fotograferen of andere vormen van kunst of artistiek. Je kreeg dan de opleiding tot Sonderführer, dit betekend dat je geen deel neemt aan de strijd. Hiervoor ging je 6 tot 8 weken intern in basis training. Ze deden zodat deze mannen wel een mogelijkheid hadden om te overleven aan het front. Maar dit was uitsluitend geen gevechtstraining, wel werd je geleerd hoe je om moest gaan met een wapen om je zelf eventueel te kunnen verdedigen. Het hoofdgedeelte van deze training bestond over hoe je het beste je camera kon hanteren in de strijd zonder daarmee je strijdende kameraden voor de voeten te lopen. Wat ook een mogelijkheid was is dat je uit de Wehrmacht werd geplukt onder het idee van ‘’ Jij heb affiniteit met fotograferen, ga jij maar is foto’s maken aan het front’’. Het was mogelijk voor twee opties binnen de kriegsberichters maar beide vielen onder de Wehrmacht. De eerste optie de meest voor de hand liggende: civilisten die een korte basistraining doorstonden om daarna bij een eenheid gevoegd te worden om beeldmateriaal van het front vast te leggen voor propaganda.
De twee de optie: 

Militaire die uit hun eenheid werden gehaald omdat ze eventueel affiniteit hadden met fotograferen, filmen, beeldhouden of zelfs schilderen, er zijn zelfs schilderijen gevonden met waterstrepen omdat ze aan het oostfront zijn geschilderd. Deze laatste optie kwam later in de oorlog minder voor omdat ze elke soldaat nodig hadden voor de strijd. De kriegsberichters vielen in het begin allemaal onder reservisten. Voor de oorlog mocht Duitsland geen groter leger hebben dan 150.000 man sterk. Hierdoor werden allerlei beroepen onder het mom van civiele uitvoering geschaard in het Duitse leger denk hierbij aan veeartsen, doctoren, wetenschappers en nog vele andere beroepen. Uiteindelijk kreeg je twee verschillende eenheden, namelijk de kriegsberichters en de propaganda kompagnie, deze zaten elkaar soms goed in de weg. Om dit te voorkomen werden de eenheden gescheiden ingezet. Beide gaven ze ten alle tijden gehoor aan Joseph Goebbels.

Mochten soldaten ook privé foto’s maken aan het front?
Soldaten mochten geen foto’s maken aan het front, wat ze wel mochten doen was foto’s maken onder het mom van ‘’ Erinnerung meine dienstzeit’’ soldaten mochten zelfs gratis deze foto’s laten ontwikkelen bij de PK ( propaganda kompagnie). Echter foto’s die niet naar buiten mochten komen werden vernietigd onder het mom van censuur. Hierdoor had de PK volledige controle wat er naar buiten mocht komen en wat niet. De foto’s die door de PK konden worden gebruikt stond een beloning op van 5 reich cent per foto. De overige foto’s werden helaas vernietigd hierdoor is er enorm veel beeldmateriaal verloren gegaan. Onderdelen binnen de kriegsberichters en het verschil met de PK? Vanaf 1944 werden kriegsberichters eenheden steeds kleiner, dit kwam vooral doordat Duitsland steeds minder troepen had en genoodzaakt was om ook kriegsberichters in te delen bij gevechtseenheden maar nu ook met een gevechtsrol. Het enige verschil is wel omdat ze kriegsberichters waren, werden zij wel na 6 tot 8 weken van het front gehaald om toch hun rol als kriegsberichters uit te oefenen. En meeste kregen dan zelfs nog nieuwe training over het omgang met nieuwe camera’s of andere technieken. Zelfs tijdens market garden en toen de gevechten woeden rondom Nijmegen werden er kriegsberichters gestuurd om verslag te maken van het westfront. Dit was niet alleen schriftelijk verslag maar dit kon ook via beeldmateriaal, schilder en zelfs beeldhouwen zijn.

Wanneer verschenen de kriegsberichters voor het eerst op het veld?
De eerste echte propaganda werd ingezet in 1940 na het verslaan van de koloniale troepen in Frankrijk, hier vochten veel troepen uit Afrika mee aan de Franse zijde. Goebbels gaf opdracht om films en foto’s maken van deze troepen om het verlies van Frankrijk te vergroten. Dit kwam later ook ten pas over de films van de rassenwetten namelijk de theorie van de ‘’Untermensch’’  vele kriegsberichters verafschuwde deze theorie zij wilde enkel hun moedige kameraden afbeelden en het talent gebruiken waarvoor ze in ‘’dienst waren’’.

Wat is de hoofdtaak van een Kriegsberichter?
Een kriegsberichter legde enkel het verhaal vast zoals het was. Deze kregen een opdracht mee om verslag te maken van een veldslag en wat er daadwerkelijk was gebeurd. De Kriegsberichter kreeg nooit te horen wat er met de beelden was gebeurd of waar deze voor gebruikt werden. Als je bijvoorbeeld kijkt naar de Duitse Wochenschau dat komt heel dicht bij de waarheid, vroeger konden ze wel beelden wegknippen, maar het beeld is zoals het is. Er werd ook veel gezegd:’’ De beste leugen ligt het dichts bij de waarheid’’.  De kriegsberichter bracht een veldslag in beeld en de PK ging er mee aan de slag hoe ze dit in het beste daglicht naar buiten konden brengen. De kriegsberichter legde zoveel beeldmateriaal vast dat dit gebruikt werd na de oorlog in het Nuremberg proces. Er werden zelfs kriegsberichters gevraagd om te getuigen van de wreedheden tijdens de oorlog. Hierin speelde de Kriegsberichters een vitale rol zij konden precies aanwijzen wat er was gebeurd. Uiteindelijk werden de PK eenheden veroordeeld en de kriegsberichters niet. Ook omdat de kriegsberichters van een civiel perspectief een bijdrage leverde aan de oorlog en niet achter de ideologie stonden.

Wat gebeurde er na de oorlog met de kriegsberichters?
Veel kriegsberichters gingen na de oorlog de media in. Om voorbeeld te geven hiervan, de grootste tv stations in West-Duitsland werden geleid door kriegsberichters. Heel veel krantendirecteuren waren idem dito kriegsberichters, zij wisten precies aan de hand van ervaring hoe ze moesten schrijven. De film Das boot is geschreven door een kriegsberichter, het verhaal volgt namelijk ook een kriegsberichter die mee gaat op een uitzending van een U-boat en haar bemanning daarin zal hij verslag leggen van de mooie kameraad momenten maar ook de moeilijkheden van oorlog en wat het met de mens doet.

Wat wil je bereiken met je rol in de Reenactment?
Ik ben begonnen als een Duitse grenadier omdat er al heel veel geallieerd is. Daarnaast vind ik het heel belangrijk dat ook het verhaal van de normale Duitse soldaat belicht wordt.
Helaas, steeds meer jongeren vergeten de oorlog en wat er gebeurd is. Ik wil met mijn rol als Kriegsberichter het leven van de Duitse soldaat tot leven brengen aan de hand van foto’s, films en andere media materiaal. Hiermee maken we geschiedenis tastbaar en vergeet de generatie na mij en hopelijk niet wat er allemaal gebeurd is.

Hoe kom je aan deze verslagen?
Ik schrijf over wat er op een evenement gebeurd, ik maak gebruik van de battles en het kampleven eromheen, dus ook tijdens de rust, schoonmaken van wapens en welke voorbereiding moet je treffen als je klaarmaakt voor de slag. Gedurende het hele evenement blijf ik in mijn rol als kriegsberichter en leg alles vast wat ik zie. Met deze beelden en verhalen maak ik mooi verslag en deze zet ik dan op onze blog op Facebook.

Wat is de mooiste foto die je ooit geschoten hebt?

Dat is een MG schutter met een volle band munitie, deze is onderweg naar het slagveld.

Hoe groot is je groep en waar wil je naar toe groeien?
We zijn momenteel met ze tweeën maar ik wil heel graag uitgroeien naar een volledige ‘’Zug’’ kriegsberichter eenheid met 5 a 6 man. Hiermee zouden we het complete plaatje zijn, met het maken van beeldmateriaal en uitbrengen van een echt kriegsberichter verslag. Het lijkt me een prachtig idee om een goedwerkende kriegsberichter eenheid te vormen. En ik zou het dan ook willen uitvoeren zoals dit vroeger werd gedaan. Ik ben al bezig met een groep maar dit staat nog in de kinderschoenen.

𝚂𝚝𝚎𝚕 𝚓𝚎𝚣𝚎𝚕𝚏 𝚎𝚟𝚎𝚗 𝚟𝚘𝚘𝚛, 𝚠𝚒𝚎 𝚋𝚎𝚗 𝚓𝚎 𝚎𝚗 𝚟𝚊𝚗 𝚠𝚎𝚕𝚔𝚎 𝚟𝚎𝚛𝚎𝚗𝚒𝚐𝚒𝚗𝚐 𝚋𝚎𝚗 𝚓𝚎 𝚕𝚒𝚍?
𝙼𝚒𝚓𝚗 𝚗𝚊𝚊𝚖 𝚒𝚜 𝙲𝚊𝚛𝚘𝚕𝚒𝚎𝚗, 𝚒𝚔 𝚋𝚎𝚗 𝚕𝚒𝚍 𝚟𝚊𝚗 𝚍𝚎 𝚅𝚊𝚕𝚎𝚗𝚝𝚒𝚗𝚎𝚜. 𝙳𝚊𝚊𝚛 𝚟𝚊𝚕𝚕𝚎𝚗 𝚍𝚎 𝙼𝙿’𝚜 ( 𝙼𝚒𝚕𝚒𝚝𝚊𝚒𝚛 𝙿𝚘𝚕𝚒𝚌𝚎) 𝚎𝚗 𝚍𝚎 𝙲𝚘𝚞𝚗𝚝𝚎𝚛 𝙸𝚗𝚝𝚎𝚕𝚕𝚎𝚐𝚎𝚗𝚌𝚎 𝚘𝚗𝚍𝚎𝚛. 𝚂𝚒𝚗𝚍𝚜 𝟸𝟶𝟷𝟽 𝚣𝚒𝚓𝚗 𝙼𝚊𝚛𝚝𝚒𝚓𝚗 (𝚖𝚊𝚗) 𝚎𝚗 𝚒𝚔 𝚣𝚘’𝚗 𝚋𝚎𝚎𝚝𝚓𝚎 𝚒𝚗 𝚍𝚒𝚝 𝚠𝚎𝚛𝚎𝚕𝚍𝚓𝚎 𝚝𝚎𝚛𝚎𝚌𝚑𝚝 𝚐𝚎𝚔𝚘𝚖𝚎𝚗. 𝚅𝚘𝚘𝚛 𝚌𝚘𝚛𝚘𝚗𝚊 𝚠𝚊𝚛𝚎𝚗 𝚠𝚎 𝚊𝚕 𝚜𝚎𝚛𝚒𝚎𝚞𝚜 𝚋𝚎𝚣𝚒𝚐 𝚖𝚎𝚝 𝚍𝚎𝚣𝚎 𝚝𝚊𝚔 ,𝚎𝚗 𝚖𝚎𝚍𝚎 𝚍𝚘𝚘𝚛 𝚌𝚘𝚛𝚘𝚗𝚊 𝚑𝚎𝚋𝚋𝚎𝚗 𝚠𝚎 𝚘𝚗𝚜 𝚑𝚒𝚎𝚛 𝚟𝚎𝚛𝚍𝚎𝚛 𝚒𝚗 𝚔𝚞𝚗𝚗𝚎𝚗 𝚟𝚎𝚛𝚍𝚒𝚎𝚙𝚎𝚗.

𝚆𝚊𝚝 𝚒𝚜 𝚓𝚘𝚞 𝚍𝚘𝚎𝚕 𝚖𝚎𝚝 𝚍𝚎𝚣𝚎 𝚛𝚘𝚕 𝚙𝚛𝚎𝚌𝚒𝚎𝚜?
𝙴𝚛 𝚒𝚜 𝚗𝚒𝚎𝚝 𝚣𝚘𝚟𝚎𝚎𝚕 𝚋𝚎𝚔𝚎𝚗𝚍 𝚘𝚟𝚎𝚛 𝚍𝚎 𝚟𝚛𝚘𝚞𝚠𝚎𝚗𝚐𝚛𝚘𝚎𝚙 𝙲𝚘𝚞𝚗𝚝𝚎𝚛 𝙸𝚗𝚝𝚎𝚕𝚕𝚎𝚐𝚎𝚗𝚌𝚎. 𝚆𝚎 𝚠𝚒𝚕𝚍𝚎𝚗 𝚐𝚛𝚊𝚊𝚐 𝚍𝚎 𝚟𝚛𝚘𝚞𝚠𝚎𝚗 𝚖𝚎𝚎𝚛 𝚒𝚗 𝚍𝚎 𝚜𝚙𝚘𝚝𝚕𝚒𝚐𝚑𝚝 𝚣𝚎𝚝𝚝𝚎𝚗. 𝙾𝚟𝚎𝚛 𝚑𝚎𝚝 𝚊𝚕𝚐𝚎𝚖𝚎𝚎𝚗 𝚣𝚒𝚎 𝚓𝚎 𝚟𝚛𝚘𝚞𝚠𝚎𝚗 𝚒𝚗 𝚍𝚒𝚝 𝚠𝚎𝚛𝚎𝚕𝚍𝚓𝚎 𝚟𝚘𝚘𝚛𝚗𝚊𝚖𝚎𝚕𝚒𝚓𝚔 𝚊𝚕𝚜 𝚗𝚞𝚛𝚜𝚎𝚜 𝚘𝚏 𝚣𝚘𝚊𝚕𝚜 𝚓𝚞𝚕𝚕𝚒𝚎 𝚊𝚕𝚜 𝚠𝚊𝚛-𝚌𝚘𝚛𝚛𝚎𝚜𝚙𝚘𝚗𝚍𝚎𝚗𝚝. 𝙾𝚗𝚣𝚎 𝚏𝚘𝚌𝚞𝚜 𝚒𝚜: 𝙴𝚛 𝚠𝚊𝚛𝚎𝚗 𝚖𝚎𝚎𝚛 𝚟𝚛𝚘𝚞𝚠𝚎𝚗 𝚒𝚗 𝚑𝚎𝚝 𝚕𝚎𝚐𝚎𝚛. 𝙽𝚒𝚎𝚝 𝚊𝚕𝚝𝚒𝚓𝚍 𝚘𝚙 𝚍𝚎 𝚏𝚛𝚘𝚗𝚝, 𝚖𝚊𝚊𝚛 𝚣𝚎𝚎𝚛 𝚣𝚎𝚔𝚎𝚛 𝚋𝚎𝚕𝚊𝚗𝚐𝚛𝚒𝚓𝚔 𝚘𝚙 𝚍𝚎 𝚊𝚌𝚑𝚝𝚎𝚛𝚐𝚛𝚘𝚗𝚍.

𝙷𝚘𝚎 𝚋𝚎𝚗 𝚓𝚒𝚓 𝚛𝚎𝚎𝚗𝚊𝚌𝚝𝚘𝚛 𝚐𝚎𝚠𝚘𝚛𝚍𝚎𝚗?
𝙼𝚒𝚓𝚗 𝚖𝚊𝚗 𝚎𝚗 𝚒𝚔 𝚣𝚒𝚓𝚗 𝚒𝚗 𝟸𝟶𝟷𝟶 𝚐𝚎𝚝𝚛𝚘𝚞𝚠𝚍 𝚒𝚗 𝙻𝚘𝚛𝚍 𝚘𝚏 𝚝𝚑𝚎 𝚁𝚒𝚗𝚐𝚜 𝚜𝚝𝚒𝚓𝚕. 𝚆𝚎 𝚣𝚒𝚓𝚗 𝚟𝚊𝚗 𝚍𝚎 𝚏𝚊𝚗𝚝𝚊𝚜𝚒𝚎𝚠𝚎𝚛𝚎𝚕𝚍 𝚝𝚎𝚛𝚎𝚌𝚑𝚝𝚐𝚎𝚔𝚘𝚖𝚎𝚗, 𝚒𝚗 𝚍𝚎 𝚛𝚎𝚎𝚗𝚊𝚌𝚝𝚖𝚎𝚗𝚝 𝚠𝚎𝚛𝚎𝚕𝚍. 𝙷𝚎𝚝 𝚋𝚎𝚐𝚘𝚗 𝚖𝚎𝚝 𝚑𝚎𝚝 𝚞𝚒𝚝𝚔𝚘𝚖𝚎𝚗 𝚟𝚊𝚗 𝙱𝚊𝚗𝚍 𝚘𝚏 𝙱𝚛𝚘𝚝𝚑𝚎𝚛𝚜, 𝚎𝚗 𝚣𝚒𝚓𝚗 𝚣𝚘𝚍𝚘𝚎𝚗𝚍𝚎 𝚛𝚎𝚎𝚗𝚊𝚌𝚝𝚖𝚎𝚗𝚝 𝚎𝚟𝚎𝚗𝚎𝚖𝚎𝚗𝚝𝚎𝚗 𝚐𝚊𝚊𝚗 𝚋𝚎𝚣𝚘𝚎𝚔𝚎𝚗. 𝙳𝚊𝚝 𝚋𝚕𝚎𝚎𝚔 𝚟𝚎𝚎𝚕 𝚕𝚎𝚞𝚔𝚎𝚛 𝚍𝚊𝚗 𝚘𝚙 𝚟𝚘𝚘𝚛𝚑𝚊𝚗𝚍 𝚐𝚎𝚍𝚊𝚌𝚑𝚝. 𝙳𝚊𝚝 𝚑𝚎𝚎𝚏𝚝 𝚒𝚗𝚖𝚒𝚍𝚍𝚎𝚕𝚜 𝚘𝚗𝚣𝚎 𝚑𝚊𝚛𝚝𝚎𝚗 𝚐𝚎𝚜𝚝𝚘𝚕𝚎𝚗. 𝚃𝚘𝚎𝚗 𝚠𝚎 𝟷𝟸,𝟻 𝚓𝚊𝚊𝚛 𝚐𝚎𝚝𝚛𝚘𝚞𝚠𝚍 𝚠𝚊𝚛𝚎𝚗, 𝚑𝚎𝚋𝚋𝚎𝚗 𝚠𝚎 𝚘𝚗𝚣𝚎 𝚋𝚛𝚞𝚒𝚕𝚘𝚏𝚝 𝚗𝚘𝚐 𝚎𝚎𝚗 𝚔𝚎𝚎𝚛 𝚘𝚟𝚎𝚛𝚐𝚎𝚍𝚊𝚊𝚗 𝚖𝚊𝚊𝚛 𝚍𝚊𝚗 𝚒𝚗 𝚛𝚎𝚎𝚗𝚊𝚌𝚝𝚖𝚎𝚗𝚝 𝚜𝚝𝚒𝚓𝚕. 𝙳𝚎 𝚛𝚒𝚗𝚐 𝚟𝚊𝚗 𝚖𝚒𝚓𝚗 𝚘𝚖𝚊 𝚠𝚊𝚜 𝚍𝚊𝚊𝚛𝚋𝚒𝚓 𝚖𝚒𝚓𝚗 𝚝𝚛𝚘𝚞𝚠𝚛𝚒𝚗𝚐, 𝚍𝚒𝚎 𝚒𝚔 𝚗𝚞 𝚝𝚎𝚕𝚔𝚎𝚗𝚜 𝚘𝚙 𝚎𝚎𝚗 𝚎𝚟𝚎𝚗𝚎𝚖𝚎𝚗𝚝 𝚍𝚛𝚊𝚊𝚐.

𝚅𝚊𝚗𝚠𝚊𝚊𝚛 𝚓𝚎 𝚒𝚗𝚝𝚎𝚛𝚎𝚜𝚜𝚎 𝚒𝚗 𝚆𝚆𝟸?
𝙳𝚘𝚘𝚛 𝚖𝚒𝚓𝚗 𝚖𝚊𝚗. 𝚆𝚒𝚓 𝚣𝚒𝚓𝚗 𝚑𝚒𝚎𝚛 𝚎𝚎𝚗 𝚋𝚎𝚎𝚝𝚓𝚎 𝚟𝚊𝚗𝚞𝚒𝚝 𝚍𝚎 𝚏𝚊𝚗𝚝𝚊𝚜𝚒𝚎 𝚠𝚎𝚛𝚎𝚕𝚍 𝚒𝚗𝚐𝚎𝚛𝚘𝚕𝚍 𝚣𝚘𝚊𝚕𝚜 𝚒𝚔 𝚊𝚕 𝚣𝚎𝚒. 𝙼𝚒𝚓𝚗 𝚖𝚊𝚗 𝚐𝚒𝚗𝚐 𝚎𝚌𝚑𝚝𝚎𝚛 𝚊𝚕 𝚜𝚗𝚎𝚕 𝚍𝚎𝚣𝚎 𝚛𝚒𝚌𝚑𝚝𝚒𝚗𝚐 𝚞𝚒𝚝 𝚎𝚗 𝚒𝚔 𝚋𝚎𝚗 𝚑𝚒𝚎𝚛𝚒𝚗 𝚖𝚎𝚎𝚐𝚎𝚐𝚊𝚊𝚗.

𝙷𝚘𝚎 𝚑𝚒𝚜𝚝𝚘𝚛𝚒𝚜𝚌𝚑 𝚌𝚘𝚛𝚛𝚎𝚌𝚝 𝚋𝚎𝚗 𝚓𝚒𝚓 𝚎𝚗 𝚓𝚎 𝚜𝚙𝚞𝚕𝚕𝚎𝚗?
𝚆𝚎 𝚙𝚛𝚘𝚋𝚎𝚛𝚎𝚗 𝚊𝚕𝚝𝚒𝚓𝚍 𝚟𝚘𝚘𝚛 𝟷𝟶𝟶% 𝚝𝚎 𝚐𝚊𝚊𝚗 𝚖𝚊𝚊𝚛 𝚍𝚊𝚝 𝚒𝚜 𝚗𝚒𝚎𝚝 𝚊𝚕𝚝𝚒𝚓𝚍 𝚖𝚘𝚐𝚎𝚕𝚒𝚓𝚔. 𝚆𝚎 𝚙𝚛𝚘𝚋𝚎𝚛𝚎𝚗 𝚣𝚘 𝚑𝚒𝚜𝚝𝚘𝚛𝚒𝚜𝚌𝚑 𝚌𝚘𝚛𝚛𝚎𝚌𝚝 𝚖𝚘𝚐𝚎𝚕𝚒𝚓𝚔, 𝚖𝚊𝚊𝚛 𝚟𝚞𝚕𝚕𝚎𝚗 𝚍𝚒𝚝 𝚟𝚊𝚊𝚔 𝚊𝚊𝚗 𝚖𝚎𝚝 𝚔𝚛𝚒𝚗𝚐𝚕𝚘𝚘𝚙, 𝚛𝚎𝚙𝚛𝚘 𝚎𝚗𝚣.

𝙷𝚘𝚎 𝚋𝚎𝚛𝚎𝚒𝚍𝚝 𝚓𝚎 𝚓𝚎 𝚟𝚘𝚘𝚛 𝚘𝚙 𝚎𝚎𝚗 𝚎𝚟𝚎𝚗𝚎𝚖𝚎𝚗𝚝?
𝙳𝚊𝚝 𝚕𝚒𝚐𝚝 𝚎𝚛𝚊𝚊𝚗 𝚘𝚖 𝚠𝚎𝚕𝚔 𝚎𝚟𝚎𝚗𝚎𝚖𝚎𝚗𝚝 𝚑𝚎𝚝 𝚐𝚊𝚊𝚝. 𝙸𝚜 𝚑𝚎𝚝 𝚎𝚎𝚗 𝚝𝚊𝚌𝚝𝚒𝚌𝚊𝚕 𝚎𝚟𝚎𝚗𝚎𝚖𝚎𝚗𝚝 𝚘𝚏 𝚎𝚎𝚗 𝚙𝚞𝚋𝚕𝚒𝚎𝚔𝚜𝚎𝚟𝚎𝚗𝚎𝚖𝚎𝚗𝚝? 𝚆𝚊𝚝 𝚗𝚎𝚎𝚖 𝚓𝚎 𝚖𝚎𝚎, 𝚑𝚘𝚎 𝚠𝚒𝚕 𝚓𝚎 𝚑𝚎𝚝 𝚊𝚊𝚗𝚔𝚕𝚎𝚍𝚎𝚗? 𝚆𝚒𝚕 𝚓𝚎 𝚣𝚘𝚛𝚐𝚎𝚗 𝚟𝚘𝚘𝚛 𝚒𝚗𝚝𝚎𝚛𝚊𝚌𝚝𝚒𝚎 𝚖𝚎𝚝 𝚑𝚎𝚝 𝚙𝚞𝚋𝚕𝚒𝚎𝚔 𝚘𝚏 𝚖𝚎𝚝 𝚗𝚊𝚖𝚎 𝚎𝚍𝚞𝚌𝚊𝚝𝚒𝚎𝚏 𝚋𝚎𝚣𝚒𝚐 𝚣𝚒𝚓𝚗? 𝙳𝚊𝚊𝚛 𝚑𝚘𝚞𝚍 𝚓𝚎 𝚊𝚕𝚕𝚎𝚖𝚊𝚊𝚕 𝚛𝚎𝚔𝚎𝚗𝚒𝚗𝚐 𝚖𝚎𝚎 𝚖𝚎𝚝 𝚑𝚎𝚝 𝚙𝚕𝚊𝚗𝚗𝚎𝚗. 𝚆𝚒𝚓 𝚊𝚕𝚜 𝚐𝚛𝚘𝚎𝚙 𝚐𝚎𝚟𝚎𝚗 𝚎𝚕𝚔𝚊𝚊𝚛 𝚎𝚕𝚔 𝚎𝚟𝚎𝚗𝚎𝚖𝚎𝚗𝚝 𝚕𝚎𝚣𝚒𝚗𝚐𝚎𝚗, 𝚘𝚖 𝚣𝚘 𝚝𝚎 𝚕𝚎𝚛𝚎𝚗 𝚟𝚊𝚗 𝚎𝚕𝚔𝚊𝚊𝚛.

𝚆𝚊𝚝 𝚍𝚘𝚎𝚝 𝚑𝚎𝚝 𝚖𝚎𝚝 𝚓𝚘𝚞 𝚊𝚕𝚜 𝚙𝚎𝚛𝚜𝚘𝚘𝚗 𝚘𝚖 𝚒𝚗 𝚍𝚎𝚣𝚎 𝚛𝚘𝚕 𝚝𝚎 𝚔𝚛𝚞𝚒𝚙𝚎𝚗?
𝙸𝚔 𝚟𝚒𝚗𝚍 𝚑𝚎𝚝 𝚟𝚘𝚘𝚛𝚊𝚕 𝚕𝚎𝚞𝚔 𝚘𝚖 𝚟𝚘𝚘𝚛𝚕𝚒𝚌𝚑𝚝𝚒𝚗𝚐 𝚝𝚎 𝚔𝚞𝚗𝚗𝚎𝚗 𝚐𝚎𝚟𝚎𝚗.

𝙷𝚎𝚋 𝚓𝚎 𝚗𝚘𝚐 𝚠𝚎𝚗𝚜𝚎𝚗?
𝙸𝚔 𝚠𝚒𝚕 𝚐𝚛𝚊𝚊𝚐 𝚟𝚘𝚘𝚛 𝚟𝚘𝚕𝚐𝚎𝚗𝚍 𝚓𝚊𝚊𝚛, 𝟾𝟶 𝚓𝚊𝚊𝚛 𝚋𝚎𝚟𝚛𝚒𝚓𝚍𝚒𝚗𝚐, 𝚎𝚎𝚗 𝚑𝚒𝚜𝚝𝚘𝚛𝚒𝚜𝚌𝚑 𝚏𝚘𝚝𝚘 𝚗𝚊𝚋𝚘𝚘𝚝𝚜𝚎𝚗. 𝙳𝚎𝚣𝚎 𝚏𝚘𝚝𝚘 𝚝𝚘𝚘𝚗𝚝 𝟺 𝚟𝚛𝚘𝚞𝚠𝚎𝚗 𝚝𝚒𝚓𝚍𝚎𝚗𝚜 𝚎𝚎𝚗 𝚋𝚎𝚟𝚛𝚒𝚓𝚍𝚒𝚗𝚐𝚜𝚏𝚎𝚎𝚜𝚝. 𝚉𝚒𝚓 𝚍𝚛𝚊𝚐𝚎𝚗 𝚊𝚕𝚕𝚎 𝟺 𝚎𝚎𝚗 𝚓𝚞𝚛𝚔𝚓𝚎 𝚟𝚊𝚗 𝚎𝚎𝚗 𝚟𝚕𝚊𝚐 𝚟𝚊𝚗 𝚍𝚎 𝚐𝚎𝚊𝚕𝚕𝚒𝚎𝚎𝚛𝚍𝚎. 𝙳𝚒𝚎 𝚠𝚒𝚕 𝚒𝚔 𝚐𝚛𝚊𝚊𝚐 𝚗𝚊𝚋𝚘𝚘𝚝𝚜𝚎𝚗 𝚝𝚒𝚓𝚍𝚎𝚗𝚜 𝚎𝚎𝚗 𝙽𝚎𝚍𝚎𝚛𝚕𝚊𝚗𝚍𝚜 𝙴𝚟𝚎𝚗𝚝 𝚟𝚘𝚕𝚐𝚎𝚗𝚍 𝚓𝚊𝚊𝚛. 𝙴𝚗 𝚍𝚊𝚗 𝚖𝚎𝚎𝚕𝚘𝚙𝚎𝚗 𝚘𝚙 𝚎𝚎𝚗 𝚍𝚎𝚏𝚒𝚕𝚎, 𝚘𝚖 𝚣𝚘’𝚗 𝚣𝚎𝚕𝚏𝚍𝚎 𝚏𝚘𝚝𝚘 𝚝𝚎 𝚔𝚞𝚗𝚗𝚎𝚗 𝚕𝚊𝚝𝚎𝚗 𝚖𝚊𝚔𝚎𝚗 𝚟𝚊𝚗 𝚘𝚗𝚜 𝟺. 𝙴𝚗 𝚟𝚎𝚛𝚟𝚘𝚕𝚐𝚎𝚗𝚜 𝚍𝚎 𝚜𝚝𝚊𝚍 𝚒𝚗, 𝚘𝚖 𝚗𝚘𝚐 𝚖𝚎𝚎𝚛 𝚏𝚘𝚝𝚘’𝚜 𝚝𝚎 𝚔𝚞𝚗𝚗𝚎𝚗 𝚖𝚊𝚔𝚎𝚗.

Introduce yourself to me, and where are you from?
My name is Marian Lüpkemann and I live in Germany, in Steyenberg.

Which group are you from?
My group is called Triple A

Why do you do this for a hobby? Why are you so interested in WW2?
For hobby and also for family history. My great Grandfather was at first a member of the Wehrmacht. He was stationed at Normandy on the 6 th of Juin. He was a machine gunner at Juno Beach and his Captain Luckily gave the order to retreat. He came to the Netherlands and was than employed by the Waffen SS. Then he was in Heteren at Crossroads. There he got wounded and treated by a medic of the American 101 Airborne. This medic treated him with respect, with humanity, as a human being and not as a member of the Waffen SS. I do this to celebrate that is was able to meet my great grandfather and to honor the medic who treated him. I don’t know the name of this medic unfortunately I hope it was Doc Rowey. He was the main medic of Easy Company.
But I don’t know for sure.

How did you become a reenactor?
Kind of by accident. I was on a fair. There where people selling military stuff. I was
looking for a helmet net for my M1 helmet. Because I started with Airsofting, that’s famous in the United States. And so I became familiar with the reenactment. Unfortunately this was a German group. Not a big fan of the uniforms of this group, because they itch a lot. They feel like they are made out of cactuses.Then on an event in Twente on an Airfield I met some members of Triple A and I joined them for that weekend. The invited me for the event the Island in Heteren.

How historically correct are you?
Mixed. Some stuff is too expensive. I just bought a jeep, a Willy’s.

How do you prepare for an event?
Just get my stuff, put it in the car and drive over. Everything is in my garage, in
storage boxes.

Have you ever encountered issues?
I never had any issues, none at all. The medics usually got home.

How does it effect your personal life to take on this role?
My civilian life is pretty similar to this role. I’m a medic. I work for the German Red Cross. I was a paramedic in an ambulance. Now I work for the blood donation service. So it is not hard for me to get in my role because this hobby is also my job.So I made my job a hobby, and my hobby a job. The hobby was there first.

Do you have any wishes?
I want to jump one single time out of a C47. To get my jump-wings. So I officially earn them. I already have them on my uniform because they have to be there, but I want to officially earn them. This is the best hobby in the world. If a German asks me, ‘why do you do this, the war was horrible?’, my answer is: ‘that’s the whole point. It was horrible. And that should not be forgotten.’ In Germany everyone wants to forget the war. Every single piece of evidence is erased from the public. I’m not responsible for the actions my great-grandfather did, but I feel responsible for preventing this from happening again. A Spanish philosopher once said: ‘the ones who forget the past will redo it in the future.’

Less we forget.

Stel jezelf eens voor:
Ik ben André de Jong, kom uit Ameland en ben lid van de HRVN. Ik zit al bijna 20 jaar bij de werkgroep de Luftteufels.

Beeld jij een bestaande veteraan uit? Zo ja, welke?
Nee, ik beeld een gemiddelde dienstplichtige Duitse soldaat uit.

Hoe ben je reenactor geworden?
Ik heb altijd interesse gehad in de Tweede Wereldoorlog. Mijn eerste evenement was 'Dordt Open Stad' in 2011, een mooi begin van een reenactment-carrière die me tot op de dag van vandaag enthousiast maakt. Daarnaast kende ik mensen die games maakten, wat mijn beeld van reenactment verruimde, vooral door de eerste WO2-games.

Waarom heb je interesse in WO2 en de rol die je uitbeeldt?
De verhalen van vroeger hebben mij altijd aangetrokken, en ik heb veel bewondering voor wat die mannen hebben meegemaakt. Ik lees ook heel graag en doe grondig onderzoek.

Hoe historisch correct zijn je spullen?
Mijn uitrusting is 99% origineel. Ik doe altijd mijn research en draag alleen spullen die ook destijds werden gebruikt. 

Hoe bereid je je voor op een evenement?
Voor elk evenement kijk ik wat een soldaat destijds bij zich zou hebben gehad – niet meer en niet minder. Veel mensen vullen hun auto helemaal vol, maar als je op veldtocht was, had je veel minder bij je.

Heb je weleens problemen ondervonden met mensen vanwege je uitbeelding?
Ja, er zijn weleens mensen geweest die moeilijk deden. Het grappige was dat ik toen als Nederlandse soldaat bij Nederland-Paraat liep, en een mede-reenactor die ook een Nederlandse soldaat uitbeeldde, ruzie kreeg met iemand die dacht dat hij een Duitse soldaat was. Beetje kortzichtig en zonder historisch besef.

Wat doet het met je om in je rol te kruipen?
Ik lees veel over de rol die ik uitbeeld en doe mijn research. Zo weet ik wat ik kan verwachten wanneer ik naar een evenement ga.

Heb je nog wensen? Wat zou je nog willen toevoegen aan je uitrusting?
Een tank, haha! Nee, eigenlijk niets. Als voetsoldaat heb ik alles wat ik nodig heb. Ik draag bij me wat ik in het veld nodig heb: van tentje tot wapen.

Stel jezelf even voor. Wie ben je, en van welke vereniging ben je lid?
Mijn naam is Jonathan Blom, ik ben 21 jaar en ik kom uit Alkmaar. Ik ben lid van de War Department.

Beeld jij een bestaande veteraan uit?
Nee, op dit moment niet. Ik beeld nu een radioman uit, van onze sector, eigenlijk een losse sectie. Dus nee, geen bestaande veteraan.

Hoe ben jij reenactor geworden?
Eigenlijk omdat het mijn vader het ook al deed. Ik ben dus een beetje in de hobby geboren zou je kunnen zeggen.

Vanwaar je interesse in ww2?
Lekker dichtbij huis. Ik heb allang een passie voor ww2, en de geschiedenis daarvan. En dan met name de Britse kant. Omdat zij toch meer in Nederland zijn geweest dan
bijvoorbeeld de Canadezen. Veel mensen die ik ken, deden ook al Brits. Het is een mooie uitbeelding, vandaar dat ik hiervoor heb gekozen.

Hoe historisch correct ben je met je spullen?
Alles is origineel, op het uniform na. Voor de rest is echt alles origineel. Ik heb genoeg research gedaan, hoe het precies op moest. Dus mijn gehele plaatje is zoals het toen ook was.

Hoe bereid je je voor op een evenement?
Goed inpakken wat je mee moet nemen allemaal. Even controleren, en dan lekker
die kant op gaan. Ter plekke merken we wel, wat er gaat gebeuren. Laat het lekker op me af komen.

Heb je wel eens problemen ondervonden met betrekking tot je uitbeelding?
Eigenlijk nog nooit negatieve reacties gehad, misschien een voordeel van de geallieerde uitbeelden. Je speelt immers als het ware de “good guys” en daar heb ik nog nooit een negatieve reactie op gekregen.

Wat doet het jou als persoon om in deze rol te kruipen?
Toch best wel veel. Je bent iemand die vroeger toch echt heeft gelopen/bestaan, ook in Nederland natuurlijk. Dat doet dus zeker wat met je. Je treedt als het ware in de voetsporen van echte jongens, en dat is toch eigenlijk best wel gaaf als je daarover nadenkt. Om een beetje te mogen ervaren, wat die jongens destijds hebben ervaren. We komen er natuurlijk nooit helemaal precies bij, maar het is altijd mooi om zo goed als in mijn macht ligt, in hun wereldje te kruipen.

Heb je nog wensen, dingen die je aan je uitrusting zou willen toevoegen?

Niet perse. Ben eigenlijk best wel content met wat ik heb. Qua uitbeelding heb ik
eigenlijk alles wel. Zijn altijd wel dingen die je tegenkomt en waarvan je denkt, he dat
zou ik nog kunnen toevoegen. Wel heb ik een voertuig hoog op mijn lijstje staan.
Maar dat kost meteen ook een boel duiten. Verder ben ik tevreden met wat ik heb.

Stel jezelf even voor? Wie ben je en van welke vereniging maak je deel uit?
Mijn naam is Eefje, en ik ben lid van LHGH, Living History Group Holland. Ik ben in September 20 jaar lid, wat vliegt de tijd.

Wat beeld je uit?
Ik beeld meerdere uitbeeldingen uit eigenlijk. Het leukste vind ik toch wel het Nederlandse verzet. Dat doe ik vaak samen met mijn vader, dan hebben we een heel groot display ook. Met bijvoorbeeld een illegale drukpers, morsapparaat enz. We richten ons display zo in ,dat je als het ware een soort grote woonkamer inloopt. Daarnaast hebben we ook het “lopende” display. Dan maken we gebruik van een kinderwagen o.a. waar we dan bv wapens in smokkelen, die we kunnen verstoppen. En dan hebben we nog ons Amerikaanse Medic Display. Dan sluiten we aan bij
Kees Mulders (oom) in zijn veldhospitaal.

Hoe ben jij reenactor geworden?
Ik was 17 jaar en maakte al jaren mijn oom een beetje belachelijk om zijn vreemde hobby. “Beetje oorlogje spelen”. Hij was op een gegeven moment een beetje geïrriteerd en zei: Als je toch zo’n grote mond hebt, ga dan een keertje mee, en dan zie je vanzelf hoe leuk het werkelijk is. Dus oké, ik 1x mee. Dat was voor het eerst op de Ginkelse Heide, in September.
En tot mijn verbazing, was het echt leuk. Toen dacht ik: Dit wil ik ook! Ik was zo onder de indruk van de perfectie, van de uitbeeldingen en vooral van het groepsverband.

Hoe historisch correct ben jij? En je spullen?
Nou, autistisch bijna. Het moet gewoon goed zijn. Dat zit hem vaak ook in de kleine dingen. Flesje water bijvoorbeeld drink je uit je mok, niet uit het flesje zelf. Het moet wel goed zijn. Zeker op het display. Je moet ergens mee beginnen: een broek, shirtje, jurkje en zo breid je het steeds eens beetje meer uit.

Hoe bereid je je voor op een evenement?
Ik heb een grote bus, daar begint het al mee. Met een display ben ik langer van te
voren bezig, dan wanneer ik ergens bij aansluit. Ik organiseer ook wel eens vossenjachten voor kinderen. Dat vraagt wat meer voorbereiding. Daar leren kinderen van. Ik let daarbij vooral op het tijdsperk waar we in zitten op dat moment. Ik wil graag zo correct mogelijk voor de dag komen. Hebben op een bepaalde plek geen zusters gezeten, zet ik er ook geen Medic Diplay op.

Heb je wel een problemen ondervonden met betrekking tot je uitbeelding?
Je bent een vrouw, dus aan aandacht geen gebrek. Hoe vrouwelijker gekleed, hoe meer aandacht. Vrouwen deden in die tijd enorm hun best om er ondanks alles een beetje leuk uit te zien. Door omgeving met voornamelijk mannen is het soms een beetje opletten. Sexy lingerie uit die tijd trek ik bijvoorbeeld al bewust niet aan.

Wat doet het met jou, om in deze rol te kruipen?
Ik vind lastig als ik iets uitbeeld, wat op die plek in werkelijkheid niet heeft gezeten, dat probeer ik dan vaak ook te voorkomen. Ik merk, dat als ik ouderen mensen tegenkom die zich herkennen in mij, dat daar de mooiste verhalen uitkomen. Verzet is dan ook by far mijn favoriet. Als schoolkinderen komen ,vind ik het leuk om ze te verbazen. Ik wil ze laten
beseffen wat vrijheid is en waarom we in vrijheid leven.

Heb je nog wensen? Dingen waarvan je zegt, als ik de kans ooit krijg dat wil ik
dat graag kopen of wil je nog graag naar een bepaalde plek?
Recent nog een nieuwe tent aangekocht. Eigenlijk voornamelijk kleine dingen om
aan ons display toe te voegen. Er komen steeds wel nieuwe dingen op ons lijstje.

Stel jezelf eens voor. Wie ben je en van welke vereniging ben je lid en sinds wanneer?
Mijn naam is Evert de Bruin, en ik ben lid van de FAAAC. Ik maak deel uit van de "Mighty Eighth", en ik ben al lid sinds 2010, nu ongeveer 13-14 jaar.

Beeld jij een bestaande veteraan uit? Zo ja, wie en waarom deze persoon?
Nee, dat doe ik niet. Dat vind ik persoonlijk niet passend, en ik heb er bewust voor gekozen om dat niet te doen.

Hoe ben jij een reenactor geworden?
Ik heb altijd al interesse gehad in de Tweede Wereldoorlog. Ongeveer vier jaar geleden kocht ik een broek van de bemanning van een B-17. Ik ben ook verzamelaar. Bert, die al in de reenactment zat, stelde voor om eens mee te gaan, en zo ben ik erin gerold. Het begon met het aanschaffen en opknappen van een jeep. Vervolgens ging ik mee met tours, en voordat ik het wist, had ik een broek, een tent, een jeep, en een trailer. Zo is het gekomen.

Waarom heb jij interesse in de Tweede Wereldoorlog en de rol die je uitbeeldt?
Mijn beroep is projectleider explosievenopsporing, dus ik heb veel te maken met bommen en granaten, vooral vliegtuigmunitie die is afgeworpen. Jarenlang heb ik niets gedaan met reenactment, omdat ik het lastig vond om als veteraan rond te lopen met rangen die ik niet zelf verdiend heb. Maar Bert gaf aan dat als wij het niet doen, vooral de jongere generatie het niet zal uitbeelden. Die hebben vaak niet de financiële middelen om bijvoorbeeld een jeep te kopen of de historische kennis om een kampement op te zetten. Daarom ben ik er toch mee begonnen. Het eren van veteranen, met name die van de Tweede Wereldoorlog, is ontzettend belangrijk, omdat ik van mening ben dat we tegenwoordig nog steeds niet genoeg geleerd hebben van het verleden.

Hoe historisch correct ben jij en je spullen?
Ik probeer zo correct mogelijk te zijn. Vooral mijn jeep vind ik belangrijk. Ik heb een jeep uit juni 1944, die ik zo compleet mogelijk heb gekocht en gerestaureerd zonder hem uit elkaar te halen. Bij de restauratie heb ik zoveel mogelijk originele onderdelen gebruikt. De banden, bedrading en het rubber zijn niet origineel, maar na 80 jaar moet je die wel een keer vervangen. Ik verzamel ook originele spullen, maar ik neem steeds minder mee naar het kampement, omdat we in de afgelopen jaren helaas onderdelen kwijt zijn geraakt. De hobby wordt natuurlijk steeds duurder. Maar we proberen zo correct mogelijk te blijven, en ik vind dat je met hart en ziel moet streven naar die correctheid. Namens mijn groep ben ik ook de grootste zeurpiet als het om historische correctheid gaat.

Hoe bereid jij je voor op een evenement?
We zijn al weken van tevoren bezig met de voorbereidingen. We hebben ook een loods waar we elkaar vaak ontmoeten om te bespreken wat we willen uitbeelden, welke missie we willen uitwerken, welke foto's en kaarten we willen printen. We beginnen dan al met het laden van de jeep en tenten en bekijken wat we nog moeten maken. We zijn best handig en kunnen veel zelf maken.

Heb je wel eens problemen ondervonden met mensen over je uitbeelding?
Toevallig hier in Brielle. We beelden de 381e, 55e en 35e Bomb Groups uit, en op de achterkant van onze jassen staat een duiveltje dat een bom draagt. Een mevrouw kon dat echt niet begrijpen en dacht dat we duivelaanbidders waren. Ze zei zelfs tegen haar kinderen dat ze weg moesten gaan. Dat was echt voor het eerst dat we zoiets meemaakten, maar we willen het logo van de 381e, 55e en 35e zo correct mogelijk houden.

Wat doet het met jou om in deze rol te kruipen?
Buiten het reenactment zelf, vind ik het heerlijk om even geen moderne telefoons bij me te hebben en weg te zijn van de hectiek van het dagelijkse leven. Ondanks de vervelende regen hier in Brielle, waarbij we een Bomb Group uitbeelden die in Engeland in Ridgewell zat, probeer ik me in te leven in het Engelse weer dat zij hadden. Zij hebben niets anders gehad dan ellende en nattigheid, terwijl wij er maar vier dagen in zitten. Het geeft me kippenvel om te denken aan de jongens van 18, 19, 20 jaar van de Air Force die 25 missies moesten volbrengen en vaak al bij de eerste missie neergehaald werden. Toevallig hebben we dit weekend een missie uitgezet waar 315 toestellen de lucht ingingen. Die missie werd afgebroken vanwege een naderend zwaar windfront, maar 75 toestellen hebben dat niet meegekregen en zijn doorgegaan. Van die 75 zijn er 60 neergehaald, met elk 10 man bemanning, wat betekent dat je in één missie 600 man verliest. Als je dan vraagt wat het met me doet, ja, dan krijg ik kippenvel.

Merk je iets van de serie "Masters of the Air"?
Ja, zeker. Wat we merken, is dat de gewone burger het vaak niet meekrijgt, omdat ze de kanalen niet hebben om de serie te volgen. Maar op de beurzen zien we wel dat er meer interesse is ontstaan in verzamelitems, en de prijzen zijn gestegen. Mensen willen nu bijvoorbeeld Bucky-jassen en zonnebrillen, en we noemen ze de "mooie jongens". We hadden meer aanmeldingen voor onze groep verwacht, maar veel mensen haken af zodra ze horen wat reenactment echt inhoudt en dat het geen "oorlogje spelen" is. Maar we hebben wel een stijging in interesse gemerkt.

Heb je nog wensen? Wat zou je nog aan je uitrusting willen toevoegen?
Ik probeer de rol van navigator uit te beelden, en een navigator had een lastige rol in een vliegtuig. Ik ben op zoek naar een stopwatch die de navigator gebruikte om op het juiste moment bochten te maken. Ik heb een stopwatch kunnen bemachtigen op een beurs, maar het is een Engelse. Ik hoop ooit een Amerikaanse stopwatch te vinden. Op de achterkant staan de letters RM 1940. Wensen heb je altijd, maar het is leuker om dingen spontaan tegen te komen dan er specifiek naar op zoek te gaan. Binnen onze club hebben we een reenactor met een grote verzameling. Als hij iets wil verkopen, gaat dat eerst binnen de club, en pas daarna buiten de club.

Stel jezelf eens voor. Wie ben je, van welke vereniging ben je lid, en sinds wanneer?
Mijn naam is Gum. Ik ben lid van de vereniging Band of Brothers en doe sinds 2011/2012 aan re-enactment, inmiddels al 12 jaar.

Beeld jij een bestaande veteraan uit, zo ja, wie en waarom deze persoon?
Nee, ik beeld geen specifieke veteraan uit.

Hoe ben je een re-enactor geworden?
Mijn interesse in de Tweede Wereldoorlog begon al op mijn 9e. Via evenementen raakte ik betrokken en zo ben ik uiteindelijk begonnen met re-enactment.

Waarom heb je interesse in de Tweede Wereldoorlog en de rol die je uitbeeldt?
Ik vind het belangrijk dat we nooit vergeten wat de Amerikanen hebben gedaan om onze vrijheid te herstellen. Door re-enactment kunnen we de verhalen van de overledenen en nabestaanden levend houden en doorgeven aan de volgende generaties.

Hoe historisch correct zijn jij en je uitrusting?
Mijn uitrusting is 100% historisch accuraat, vrijwel alles is origineel en niets is repro.

Hoe bereid je je voor op een evenement?
Omdat ik al lange tijd meedraai, weet ik precies wat ik nodig heb en wat ik moet inpakken. Ik onderzoek ook wat er historisch op die locatie is gebeurd, zodat ik mijn uniform daarop kan afstemmen.

Heb je ooit problemen ondervonden met mensen vanwege je uitbeelding?
Nee, ik heb nog nooit problemen gehad met anderen over mijn uitbeelding.

Wat doet het met jou om in deze rol te kruipen?
Ik vind het vooral respectvol. We proberen een getrouw beeld te geven van hoe het toen was, met als doel dat mensen nooit vergeten mogen worden.

Heb je nog wensen? Wat zou je nog aan je uitrusting willen toevoegen?
Ik droom ervan ooit een tank te bezitten, het liefst een Sherman tank.

Stel jezelf even voor, wie ben je en van welke vereniging ben je lid?
Mijn naam is Jean Paul, oftewel JP. Ik ben Captain van de 506 Easy Company First Allied Airborn Army Command(FAAAC. Dat is een groep binnen de BoB ( Band of Brothers) Mijn alias is Kidnap White.

Daarnaast ben ik ook nog lid van de 6 armored division, bekend in het Limburgse.

Hoe ben jij een reenactor geworden? 

Hoe dat zo is gekomen? Veel boekjes lezen en vervolgens heel veel speuren op Marktplaats. Er zo achter komen, dat die spullen ook daadwerkelijk te koop zijn. Nog meer googlen, en er zo achter komen dat je deze spullen ook kan gebruiken, door dit te doen. Vervolgens Nicolette bellen en in December 2010 mee naar Bastogne. Ik ben blijven plakken en nooit meer weggegaan.

Vanwaar je interesse in WW2? En een eventuele rol die je uitbeeld?
Mijn vader was geschiedenis leraar. Dat was de 1e stap. Daarnaast vind ik het machtig interessant om te ontdekken dat sommigen dingen hun oorsprong al vinden in de 2e wereldoorlog. Soms denk je: Hoe dan? Klein voorbeeld: In Heerlen heb je een Café, genaamd Café Paris. Dat was dus vroeger een Joodse winkel. Hoe ik daar achter gekomen ben? Ik ging daar eten en daar hing dus nog een oude kapstok met oude kleerhangers van die kledingwinkel. Toen heb ik ernaar gevraagd en toen kwam de huidige eigenaar met het hele verhaal. Kleine anekdote van mijn opa nog. Die heeft de oorlog meegemaakt, en kwam als klein jochie in de Grensstraat. Hij ging naar de Amerikanen, want hij had al heel snel door dat je daar chocolade van kreeg. Hij vroeg in zijn beste Engels: ‘Do you have a chocolat bar for my sister to?’ En toen kreeg hij 1 extra. De nieuwgierige Amerikanen wilden graag weten waar die sister dan was (je snapt natuurlijk waarom) en toen zette mijn opa het snel op een lopen. Hij had namelijk helemaal geen zus. Ik ben lekker mezelf, ik vind het niet passend om iemand na te doen.

Hoe historisch correct ben jij en je spullen?
Zo correct mogelijk. Maar soms kun je niet anders dan improviseren.

Hoe bereidt jij je voor op een evenement?

Heb je nog wensen?
Mijn vrachtwagen rijbewijs halen hahaha. Nee, mijn wens is het dragen van continuïteit binnen de vereniging enerzijds. Het gaat niet om presteren van een individuele groep, maar op moment dat die kunnen samenwerken kun je iets heel moois neerzetten. Soms moet je over je eigen
schaduw heenstappen en het grotere doel zien.Doe het samen, dan bereik je veel meer dan alleen!!!!

Stel jezelf eens voor. Wie ben je, van welke vereniging ben je lid en sinds wanneer?
Ik ben Stephan Creuzburg. Ik ben eigenlijk lid van verschillende verenigingen, maar waar ik nu bij zit met de groep is US Air Force, opgericht 7 jaar geleden.

Beeld jij een bestaande veteraan uit? Zo ja, wie en waarom deze persoon?
Nee, dat doe ik niet, maar wat we wel doen is eer betuigen aan de veteranen uit die tijd. Wij staan eigenlijk garant voor de veteranen van de Air Force.

Hoe ben jij reenactor geworden?
Ik ben eigenlijk begonnen als fotograaf. Een van mijn vrienden zei: "Kom mee als fotograaf." Toevallig waren het paratroopers, dus ik moest dringend een uniform hebben, waaronder dat van een 1st Airborne paratrooper. Zo ben ik er eigenlijk ingerold. Ik begon eerst met fotograferen, maar vond het zo leuk en had zoveel passie om de jongens te eren. En zo, van paratrooper, kwam het ene na het ander.

Waarom heb jij interesse in de Tweede Wereldoorlog en de rol die je uitbeeldt?
Oorlog heeft me altijd al gefascineerd, niet alleen de Tweede Wereldoorlog maar ook de Eerste Wereldoorlog, en het feit dat mensen hun leven geven voor onze vrijheid.

Hoe historisch correct ben jij en je spullen?
Ik probeer alles zo origineel mogelijk aan te schaffen. Ik kijk overal, zoals op eBay, bij beurzen en via vrienden. Maar wat niet origineel kan, dan gebruik ik reproducties.

Hoe bereid jij je voor op een evenement?
We zitten in een WhatsApp-groep en dan antwoorden we: dit is het evenement, dit gaan we doen en uitbeelden. Vervolgens bespreken we het ook op het kampement en maken we plannen. In de meeste gevallen komt het spontaan wat we uitbeelden.

Heb jij problemen ondervonden met mensen over je uitrusting?
Nee, voorlopig niet. Wat ik wel moeilijk vond, was de oorlog in Oekraïne. Toen dacht ik wel: moet ik dit blijven doen? Is het allemaal wel waard? Kan ik dit wel blijven uitbeelden? Ik heb lang getwijfeld, maar ik heb me er uiteindelijk overheen gezet. We moeten het blijven doen.

Wat doet het met jou om in deze rol te kruipen?
Heel veel. Op het moment dat ik mijn uniform aantrek, voel ik me soldaat en laat ik dat ook zien.

Heb je nog wensen? Wat zou je nog aan je uitrusting willen toevoegen?
Ik ben nu bezig met de Air Force. Ik ben nog altijd op zoek.

Stel jezelf eens voor. Wie ben je en van welke vereniging ben je lid en sinds wanneer?
Ik ben Daniel, 23 jaar oud. Ik zit al 8 à 9 jaar bij Under the battle dress LHG.

Beeld jij een bestaande veteraan uit? Zo ja, wie en waarom deze persoon?
Nee, ik beeld geen specifieke veteraan uit.

Hoe ben jij een reenactor geworden?
Ik ben via mijn vader in de hobby gekomen. Hij reed tijdens evenementen met voertuigen en zo ben ik in de hobby gerold en heb ik het ontdekt.

Waarom heb jij interesse in de Tweede Wereldoorlog en de rol die je uitbeeldt?
De interesse in de Tweede Wereldoorlog is met de paplepel ingegoten; mijn vader zat al lang in de hobby. Vooral de rol die ik uitbeeld, van verschillende eenheden zoals Britse en Canadese, spreekt me aan. Deze eenheden speelden een grote rol in de bevrijding van Nederland, maar krijgen weinig aandacht.

Hoe historisch correct ben jij in je spullen?
Ik probeer zo correct mogelijk te zijn, tot waar het kan.

Hoe bereid jij je voor op een evenement?

Ik blijf me verdiepen in de uitbeelding die ik doe. Het is altijd belangrijk om goed

geïnformeerd te zijn over de geschiedenis. Daarnaast kijk ik naar de locatie en bepaal ik welke spullen ik meeneem. Als we een weekend in een veld doorbrengen, neem ik andere spullen mee dan voor een evenement in Brielle.

Heb jij wel eens problemen ondervonden met mensen over je uitbeelding?
Altijd wel vriendschappelijke discussies.

Wat doet het met jou om in deze rol te kruipen?
Het is altijd mooi om positieve reacties te krijgen, dat geeft voldoening.

Heb je nog wensen? Wat zou je nog aan je uitrusting willen toevoegen?
Aan mijn uitrusting zelf niet veel, maar ik ben wel bezig met het restaureren van mijn motorfiets. Die zou ik graag af willen hebben.

Stel jezelf even voor: Wie ben je, van welke vereniging ben je lid?
Mijn naam is Babs Vietje, ik ben lid van de Screaming Ducks.

Beeld jij een bestaande veteraan uit en zo ja, wie en waarom juiste deze persoon?
Ik kruip in de rol van War Correspondent Lee Miller. Dat is mijn hoofduitbeelding.

Waarom juist deze persoon? 

Lee Miller was ook echt een Amerikaanse War Correspondent in de 2e wereldoorlog, in dienst van Vogue, het modeblad van Engeland. Zij is mijn rolmodel. Paratroopers hadden nooit een vrouw bij zich, die gingen altijd voor de linies uit dus daar paste eigenlijk geen vrouw bij. Aangezien ik bij de Screaming Ducks het eerste vrouwelijk lid van de vereniging was, kwam ik al snel bij haar uit.

Hoe ben jij een reenactor geworden? En vanwaar je interesse in WW2?
Ik vind het belangrijk dat de mensen, en dan met name de nieuwe generatie, weet dat we de vrijheid waar we al 80 jaar in leven niet vanzelf hebben gekregen. Mensen vinden vandaag de dag een hoop dingen vanzelfsprekend en allemaal maar heel normaal. Maar veel dingen zijn dat niet. Ik vind het belangrijk om over de geschiedenis te vertellen maar vind het daarnaast ook erg leuk om te doen.

Hoe historisch correct ben jij en je spullen?
Ik heb heel veel originele spullen, maar die neem ik niet allemaal mee naar een evenement. Kleding bv niet, dat vind ik zonde. Wat ik draag tijdens een evenement is dus voornamelijk replica. Spullen zijn meestal wel origineel, zoals mijn fototoestel, typemachine en fielddesk. Ik probeer zoveel mogelijk voor origineel te gaan, maar het moet wel haalbaar zijn op een evenement.

Hoe bereidt jij je voor op een evenement?
Soms heb ik veel dingen nodig, soms pak ik mijn spullen en ik ben er. Dit is per evenement verschillend. Welke tijd beeld je uit, welke rol ga ik vervullen? Lee Miller uitbeelden in Nederland kan eigenlijk niet, dus probeer me wel altijd van te voren in te lezen wat mogelijk is. Normandië was zij bv wel. Lee Miller heeft daar een reportage gemaakt, vlak na D- Day over het 44e veldhospitaal. Ik zoek dan uit, welke foto bij welke reportage hoorde voor Vogue enz. ik heb nog originele Vogue’ s uit die tijd. Die neem ik niet mee, die zijn veel te kwetsbaar. Maar die lees ik dan door op voorhand. Een evenement in Normandië eist dus meer voorbereiding dan bijvoorbeeld een trainingsweekend.

Heb jij wel eens problemen ondervonden met mensen over je uitbeelding?
Ik heb nog nooit problemen gehad. Wel heb ik eenmalig eens een opmerking gehad in een restaurant in Normandië. Iemand zie: Vrouwen in het leger, die hadden ze niet! Maar dat is meer een uitspraak uit onwetendheid van de mensen.

Wat doet het met jou om in deze rol te kruipen?
Dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Er zijn wel veel raakvlakken met Lee Miller, dingen
die ik herken van mezelf. Denk aan het doorzettingsvermogen, hoe ze zich staande hield in een groep met alleen maar mannen om zich heen. Daarnaast vind ik fotograferen heel erg leuk.
De manier die zij had om te fotograferen was voor die tijd ontzettend bijzonder: surrealistisch. Als ik in mijn rol zit, denk ik: Hoe zou Lee Miller dat gefotografeerd hebben? En hoe zou haar kijk daarop zijn? Hoe kijk ik er zelf tegenaan? De manier waarop Lee Miller leefde, de PTSS die ze daarna kreeg. Ze hield ook van koken, dus ik zie heel veel gelijkenis met haar in mezelf terug. Deze rol is dus echt een rol die het dichts bij mezelf ligt. Je zou kunnen zeggen dat die op mijn lijf is geschreven.

Heb je nog wensen? Wat zou je nog graag aan je uitrusting toe willen voegen?
Materialistisch gezien: De uitvoering van de camera die Lee Miller echt gebruikt heeft in Normandië!! Ze had er 2, een Roleiflex en 1 andere. Ik heb hem ooit gezien op een tentoonstelling over haar, in Bologna. Stiekem had ik hem graag meegenomen...
Niet materialistisch gezien:
Ik heb per email contact met de zoon van haar. Hoog op mijn lijstje staat dan ook om die beste man eens in het echt te mogen ontmoeten. Ik heb voor mijn 50e verjaardag van mijn vader een reis naar London gekregen. Haar zoon woont hier niet ver vandaan. Om daarheen te gaan en hem te ontmoeten is toch wel een grote wens van mij. De man is 77 ondertussen, dus ik moet niet te lang meer wachten. Daarnaast zou ik graag in de voetsporen van haar willen treden: op dezelfde
plekken, in dezelfde outfit, in haar rol zo’n zelfde foto maken als haar. Dichterbij dan dit alles zal ik nooit bij haar kunnen komen. Al mijn foto’s mail ik altijd naar haar zoon.

Stel jezelf eens voor. Wie ben je en van welke vereniging ben je lid?
Mijn naam is Bjorn van Herpen, 47 jaar oud, kom uit Oss, Brabant en ik ben lid van de HRVN en de Condors (Belgisch Groepje) sinds een jaar of 6. Ik doe reenactment Duits en Frans.

Beeld je een bestaand persoon uit?
Nee, en ik volg ook niet snel de meute. Ik heb meestal net iets anders dan de rest. Ik ben van het improviseren, met name als het heel warm is.

Hoe ben jij een reenactor geworden?
Ik ben mijn hele leven al gek op de oorlog. En dan voornamelijk WW2. Als ex-beroepsmilitair veel dingen in het leger gedaan. En waar kun je nu nog meer in een Duits uniform rondrennen zonder er problemen mee te krijgen? Ik ben er eigenlijk vanzelf een beetje ingerold.

Waarom heb jij interesse in WW2 en de rol die je uitbeeldt?
Grootste gedeelte van mijn leven al gek op de 2e wereldoorlog. Dingen verzamelt,gamen, bunkertjes langsrijden bij de Franse kust enzovoort. Ik breng graag offers voor mijn hobby. Zo heb ik ook Auschwitz, Dachau en het theehuisje van Hitler al bezocht. Mensen mogen de 2e wereldoorlog gewoon niet vergeten. Mensen moeten herinnerd blijven. Waarom Duits? Niet vanwege wat ze uitgevreten hebben, maar vanwege de mooiigheid van hun materiaal en hun uniformen. Daarnaast waren de Duitsers ook tactisch een stuk beter aangelegd. En slechteriken moeten nu eenmaal ook uitgebeeld worden.

Hoe historisch correct ben jij en je spullen?
Wel mee bezig. Probeer advies te vragen van mensen. Het is een dure hobby. Ik verslijt veel, word soms het ongeleide projectiel van de vereniging genoemd...

Hoe bereidt jij je voor op een evenement?
Heel makkelijk. Zelfde dag, alles in het busje laden, even langs de winkel voor wat voorraad eten en drinken en dat is het dan ook.

Heb jij wel eens problemen ondervonden met mensen over je uitbeelding?
Mensen durven mij niet snel domme dingen te vragen ,zal wel aan mijn gezicht liggen?! Heb wel al eens ouderen mensen gehad, die aan mij vroegen of ik een neo-nazi was/ben. Maar over het algemeen krijg ik zelfs van oude veteranen complimenten over het feit dat het zo goed eruit ziet. Al kunnen wij niet zo snel over straat met onze kledij aan, als bv de Amerikanen of Britten dat kunnen. Dat zorgt al snel voor problemen.

Wat doet het met jou om in deze rol te kruipen?
Voor mij is dit de ideale manier om mijn gedachten te verzetten. Even te ontsnappen aan de ellende van mijn echte leven. Als ik hier ben, ben ik even alleen maar bezig met mijn rol. Als ik er mijn werk van zou kunnen maken, zou ik dat meteen doen. Ik werk ook al mee aan filmproducties namelijk.

Heb je nog wensen? 

Iets dat je bv aan je uitrusting zou willen toevoegen?
Wapens en een motor. Maar wapens zijn nu voor mij even niet mogelijk ivm persoonlijke omstandigheden. Ik zou graag een draagvergunning willen hebben, en dan een MP40. Dat vind ik het mooiste wapen dat er is.

Stel jezelf een even voor. Wie bent u, en bent u lid van een vereniging?

Mijn naam is Elwin Luijendijk, ik kom uit Rockanje.Sinds wanneer ik lid ben? Dat weet ik eigenlijk niet exact. Ik liep al heel lang mee en iedereen dacht eigenlijk dat ik lid was. Ze hadden nog geen officiële fotograaf, dus 6

jaar geleden ben ik officieel lid geworden en heb ik van 2 hobby’s 1 gemaakt. Ik ben lid van de BOB (Band Of Brothers)

Hoe bent u reenactor geworden?
Toen de voormalig fotograaf van BOB overleed, heb ik zijn rol wel overgenomen. Ik vind het mooi om als vaste fotograaf de jongens vast te leggen in alles wat ze doen. Mijn zoon is sinds zijn 14 e jaar lid, door dit festival in Brielle.

Vanwaar u interesse in WW2, alsmede in fotografie?
De interesse in fotografie alsmede WW2 gaat al heel ver terug, door een oom van me. Ik sliep altijd op de bibliotheek kamer als ik ging logeren vroeger, en daar las ik enorm veel ’s avonds. Met name over de oorlog en fotografie. Daarnaast waren er nog de verhalen van ooms die de oorlog daadwerkelijk hebben meegemaakt. Dat wekte mijn interesse. Toen later Jari ( mijn zoon) als reenactor meedeed ben ik steeds meer in dit wereldje gerold. Vandaar dus dat ik van 2 hobby’s 1 heb weten te maken. De echte verhalen, van
echte veteranen, dat pakt me het meest. Niet alleen de grote veldslagen maar juist ook de kleinere onbekendere die plaats hebben gevonden vind ik interessant.

Hoe historisch correct bent u in uw spullen?
In het begin liep ik nog in een simpel Nederlands KL uniform. Later ben ik langzaam,
beetje bij beetje, zoveel mogelijk origineel spul aan gaan schaffen. Zodoende kan ik
zo correct mogelijk onder de jongens zijn. Zo val ik minder op dan voorheen. Alleen
mijn camera, die is niet WW2 correct, ik maak gebruik van een normaal hedendaags
exemplaar.

Hoe bereidt u zich voor op een evenement?
Ik heb geen display, dus dat scheelt alles. Maar mijn hele equipment moet toch mee,
elke keer weer. Onbewust gaat zo toch best wel veel mee.

Heeft u wel eens problemen ondervonden met betrekking tot de uitbeelding?
Nee, nog nooit. Ikzelf vind het vaak een groter probleem, of beter gezegd frustrerend,
als ik een moment mis als fotograaf. Je kunt helaas niet alles regisseren, soms
gebeuren dingen spontaan en die had je dan achteraf graag op beeld vast willen
leggen.

Heeft u nog wensen?
Nee. Mijn wereldfoto heb ik al gemaakt. Mijn zoon was het jongste lid van de
vereniging (toen nog aspirant lid) Jean Gilbert, een echte 101 veteraan was
aanwezig op een evenement en die 2 heb ik samen op de foto gezet. Voor mij word
het nooit meer mooier dan dat.

Stel jezelf eens even voor, wie ben je en ben je lid van een vereniging?
Mijn naam is Sanne en ik sluit als burger aan bij interessante evenementen. Ik ben dan ook geen lid van een bepaalde vereniging. Als ik als burger mee ga, sluit ik over het algemeen aan bij de War Department. Je bent je eigen persoonlijkheid, hebt geen uniform en geen vaststaande lijsten waar je vanuit kunt gaan. Dus je bepaalt heel veel zelf. Dat is lastig om in een werkgroep vast te leggen. Vandaar de zelfstandigheid. Ik probeer wel op een evenement groepjes samen te stellen met mensen (burgers) met dezelfde waarden en normen.

Hoe ben jij reenactor geworden? Wat is je motivatie?
Goede vraag. Soms vraag ik mezelf hardop af: Waarom ben ik hier? Maar ik vind het belangrijk om zoiets als dit neer te zetten. Ik ben hiermee begonnen door mijn toenmalige vriend en dacht: Dit is leuk, dit wil ik vaker doen. Burger zijn past het beste bij mij, dit zie je namelijk minder vaak (goed) en ik vind het belangrijk om ook dit aspect goed en correct neer te zetten.

Vanwaar je interesse in de rol van Burger WW2?
Ik vind diepgang in mijn uitbeelding belangrijk. De meeste info van mensen komt uit boeken of films. En een outfit is een outfit, maar dan ben je er nog niet. Dan is het nog niet af. Het zit hem ook in de details. Denk aan kookboekjes, sieraden of mijn mand. Die maken een verhaal compleet. En die info, dat totaalplaatje, wil ik graag vertellen en laten zien. Dat maakt het tastbaar. Ook voor kinderen maakt dat het een stukje meer begrijpbaar en minder abstract.

Hoe historisch correct ben jij en je spullen?
Zoveel als kan. Er zit zeer hier en daar iets moderns tussen, sommige stofjes zijn soms net niet 100% correct, maar wel naar oude patronen. Op evenementen draag ik speciaal hiervoor lenzen, daar mijn bril niet historisch correct is.

Heb je veel voorbereiding nodig voor een evenement?
Dat verschilt. Als burger haak je vrij gemakkelijk aan, zij zaten immers overal, in
tegenstelling tot sommige companies. Dat maakt het iets makkelijker. Dus meestal is het een kwestie van handjevol spullen en klaar.

Heb jij wel een problemen ondervonden met mensen over je uitbeelding?
Niet perse problemen, wel een scala aan slechte opmerkingen. Van mensen die denken dat ze grappig zijn: “Ik wil met jou wel de bevrijding vieren” of als ik samen met n vriend ben “de bevrijder gaat er met het meisje vandoor”. Dat soort dingen heb ik allemaal al eens de revue horen passeren.

Wat doet het met jou om in deze rol te kruipen?
Ik vind het heel bijzonder. Ook al beeld ik geen bestaand persoon uit. Ik ben dan heel even niet Sanne. Op mijn persoonsbewijs staat dan ook een andere naam. Deze is afgeleid van mijn beider oma’s. Per toeval zijn we erachter gekomen, dat ik op een bepaalde manier hetzelfde gezicht heb als mijn oma waar we dus niet achter zouden zijn gekomen, als ik dit niet was gaan doen. Ik kruip dus stiekem een beetje in de huid van een oma, die ik nooit gekend heb.

Heb je nog wensen?
Ik zou het mooi vinden, als wij als burgers net zo gewaardeerd worden en het gevoel
krijgen net zo gewaardeerd te worden in onze rol als de militaire uitbeeldingen. Maar dat is lastig op te zetten. Als “militair” zet je je tent op met al dan niet een display en dat maakt al snel een verhaal. Als burger heb je veel meer nodig, denk bijvoorbeeld aan een huis, om tot hetzelfde resultaat te komen. Dat is niet altijd mogelijk uiteraard en dat maakt het lastiger. 

Stel jezelf eens voor. Wie ben je en van welke vereniging ben je lid en sinds wanneer?
Hallo, ik ben Johan Bedijn. Ik ben lid van HRVN (Historische Reenactment Vereniging Nederland) sinds 2007.

Beeld jij een bestaande veteraan uit? Zo ja, wie en waarom deze persoon?
Nee, ik beeld geen bestaande veteraan uit.

Hoe ben jij een reenactor geworden?
In 1994 las ik in de krant dat er een Napoleontisch evenement en demonstratie met kanonschieten was. Daar ben ik heen gegaan en zo raakte ik geïnteresseerd in de hobby en reenactment.

Waarom heb jij interesse in WO2 en de rol die je uitbeeldt?
Ik heb veel interesse in de geschiedenis van elke periode.

Hoe historisch correct ben jij en je spullen?
Ik probeer mezelf zo correct mogelijk uit te dossen, maar wel betaalbaar, omdat sommige kleding en spullen best duur zijn, vooral omdat ik meerdere uitbeeldingen doe.

Hoe bereid jij je voor op een evenement?
Als ik naar een reenactmentweekend ga, bereid ik me niet heel uitgebreid voor. Alles gaat vanzelf; ik weet welke spullen ik moet pakken en zie wel hoe het allemaal verloopt.

Heb jij problemen ondervonden met mensen over je uitbeelding?
Zelf doe ik verschillende uitbeeldingen, zowel Duits als Napoleontisch. Met Duits hebben mensen soms wel problemen omdat dat toch gevoeliger ligt dan Napoleontisch.

Wat doet het met jou om in deze rol te kruipen?
Door reenactment en deze hobby krijg ik het gevoel de geschiedenis te beleven.

Heb je nog wensen? Wat zou je nog aan je uitrusting willen toevoegen?
Ik heb verder geen specifieke wensen om mijn uitbeelding uit te breiden. Als ik iets graag wil hebben, koop ik het. Maar eigenlijk heb ik mijn collectie bij elkaar.

Stel jezelf eens voor. Wie ben je en van welke vereniging ben je lid, en sinds wanneer?
Mijn naam is Coen Dave. Ik ben nu al 3 jaar lid van HRVN. Eerder was ik lid van de vereniging Etor.

Beeld jij een bestaande veteraan uit? Zo ja, wie en waarom deze persoon?
Mijn reenactment naam is Coen Conrad Fritag, stafkanonnier. Deze naam komt van een veteraan uit de Eerste Wereldoorlog.

Hoe ben jij reenactor geworden?
In 2014 ben ik met een vriend naar Normandië geweest en zo ben ik geïnteresseerd geraakt in de Tweede Wereldoorlog.

Waarom heb jij interesse in de Tweede Wereldoorlog en de rol die je uitbeeldt?
Ik heb altijd al interesse gehad in de Tweede Wereldoorlog. Sinds ik een klein jongetje was, ben ik al met vliegtuigjes bezig geweest.

Hoe historisch correct ben jij en je spullen?
Zelf ben ik heel correct in mijn uitbeelding: 95%, zowel origineel als reproductie.

Hoe bereid jij je voor op een evenement?
Eigenlijk bereid ik me niet echt voor als er een evenement komt, omdat ik er geen tijd voor heb. Het is snel schakelen en zien hoe het verloopt.

Heb jij weleens een probleem ondervonden met mensen over je uitbeelding?
Veel mensen hebben interesse in mijn uitbeelding. Ik heb een keer meegemaakt dat ik een nare opmerking kreeg, maar over het algemeen zijn mensen wel geïnteresseerd.

Wat doet het met jou om in deze rol te kruipen?
Als ik naar een evenement ga, is het een soort van ontspanning. Het is natuurlijk ook fijn om even terug in de tijd te gaan en de moderne tijd te vergeten.

Heb je nog wensen? Wat zou je nog aan je uitrusting willen toevoegen?
Ik probeer van mijn reproductie spullen naar origineel te gaan. Met trots heb ik onlangs een motorfiets kunnen kopen.

Stel jezelf even voor.
Mijn naam is Lance van Dongeren en ik ben 12 jaar.

Wat vind je leuk aan deze hobby?
Ik vind alles leuk, het verhaal en alles wat erbij hoort.

Hoe kom je er als 12-jarig jochie bij om dit uit te beelden, en zo correct ook?
Ik weet niet echt, waar het mee begonnen is eigenlijk. Ik ken Nicolette en Fred, misschien ben ik er daardoor een beetje mee in aanraking gekomen.

Ben je al op het Amerikaanse Kampement geweest?
Nee, nog niet. Ik ben net aangekomen met mijn moeder. Daar wil ik zometeen wel heel graag naartoe.

Ben je lid van een vereniging?
Nee, ik ben nog te jong. Maar zodra het mag en kan, wil ik heel graag een echte reenactor worden. En dan ook in een tent slapen in plaats van in een hotel.

Wat vind je het meest tof?
Band of Brothers, die ik nu al voor de 4 e keer aan het kijken ben. Daar leer ik veel
over Bastogne, daar wil ik heel graag een keertje naartoe.

Wat zou je nog graag willen aanschaffen voor je uitrusting?
Ik wil graag de goede laarzen: de hoge, de jumping boots. Maar ik moet eerst
uitgegroeid zijn, anders is het zonde geld.

Stel jezelf een even voor. Wie ben je en van welke vereniging ben je lid?
Mijn naam is GertJan Deinum, ik kom uit Oud Beijerland, ben bijna 34 jaar en doe dit al vanaf mijn 18 jaar. Ik ben een oud lid van de HVRN. Met de keuken impressie die ik nu doe, ben ik niet verbonden aan een vereniging.

Heb je altijd keuken gedaan, of voorheen iets anders?
Eigenlijk was ik een onderdeel van de Dutch Deuces, liep ik tussen de gelederen.Toen deze groep ophield met bestaan, was ik al heel erg bezig om het eten tijdens evenementen te verbeteren. Zodoende hebben wij (Kevin en ik) de Kitchen Boys opgestart, zo’n 7 jaar geleden inmiddels. Eerst met de veldkeuken, maar nu dus vanuit onze keukenwagen.

Hoe ben jij een reenactor geworden?
Ik ben mijn hele leven al geïnteresseerd in het Amerikaanse Leger.
Ik heb zelfs even gedacht om lid te worden, maar ik leerde in die tijd mijn vriendin
(inmiddels vrouw) kennen en heb dat toen niet gedaan. Toen ben ik gaan kijken, wat
is er nog meer? Ik werd voor de Nederlandse Defensie helaas afgekeurd, vanwege
mijn gehoor. Tijdens een evenement kwam ik in gesprek met Julian (oud-lid) en even
later had ik mijn eerste evenement in Hengelo, en kreeg daar contact met Olav.
Zodoende werd ik lid.

Hoe historisch correct ben jij en je spullen?
Zoveel mogelijk. Ik wil zo accuraat mogelijk zijn in alles wat we doen. Recepten
worden in een moderner en vooral gezonder jasje gestoken, naar hedendaagse
standaarden.Zoals wij die heden kennen, dus veel minder zout maar met meer groenten en fruit.

Hoe bereidt je je voor op een evenement?
Bij ons kost dat ontzettend veel voorbereiding. Wij zijn vaak al wekenlang in contact
met de organisatie. Wat willen ze, welke menu’s worden er gemaakt, voor hoeveel
personen moeten we koken? Daarna gaan we inkopen doen. Een 7 gangen menu hadden ze in die tijd ook niet, dus ook dat houden we zo authentiek mogelijk. Met veelal authentieke gerechten die ze in die tijd ook hadden.

Heb je wel eens problemen ondervonden met je uitbeelding?
Nee, iedereen vind het altijd heel erg tof. Mensen vinden het vooral heel gaaf om te
zien en bovendien interessant om te zien hoe alles werkt.We komen op deze manier veel in contact met nieuwe reenactors en zijn zo vaak in staat om nieuwe opdrachten aan te nemen op het evenement waar we op dat moment staan.

Wat doet het met jou om in deze rol te kruipen ?
Op de 1e plaats vind ik koken natuurlijk ontzettend leuk. Ik hou ervan om te
experimenteren met eten maken, met bakken van bv cakes en pancakes als ontbijt.
Ik vind het een uitdaging om een stap verder te gaan dan alleen maar wat eten op te
warmen. Wat ik het leukste vind is om positieve feedback te ontvangen, zodat ik het
de volgende keer nog beter kan doen.

Heb je nog wensen?
Eigenlijk niet zoveel. Wat me wel gaaf lijkt is om een 2delig team te hebben, om bv
ook ’s nachts brood te kunnen bakken. Dus in 2 partijen te kunnen draaien, nu doen
Kevin en ik nog alles met zijn 2. En dat is soms best pittig. Voor in onze keuken als materiaal hebben we eigenlijk alles al. In principe staat de volledige basis. Enige wat we graag zouden willen, is op meer evenementen authentiek en goed eten. Dat laat soms nogal te wensen over.

Wat is je naam?  

ik ben luuk Tiemessen 20 jaar oud en kom uit Oirschot.

Van welke vereniging ben je lid en sinds wanneer?
ik ben lid sinds 2017/2018 bij de HRVN (Historische Reenacment Vereninging Nederland).

Beeld jij een bestaande veteraan uit , zo ja wie en waarom deze persoon?
ik vind medisch als reenacment nog steeds heel interessant. Mijn reenacment naam is Luke Wilson na een veteraan die ook medisch deed in ww2

Hoe ben jij een Reenactor geworden?
ik vindt ww2 zo interessant dat ik ooit een keer bij een reenacment event ben wezen kijken en zo heb ik mensen ontmoet zowel een iemand waardoor ik nu ook aan reenacment doe.

Waarom heb jij interesse in WW2 en de rol die je uitbeeld?

Mijn interesse waren er altijd al waar ik vandaan kom is in de ww2 veel gebeurd zoals Operation Market Garden. Mijn grootouders hadden een café waar veel Duits naar toe kwamen.

Hoe historische correct ben jij en in je spullen?
ik probeer veel mogelijk oringeel en correct te dragen naar mijn spring ervaring is het makkelijker om correct uit te zien. Want dan draag ik ook de juiste uniform om te mogen springen.

Hoe bereid jij je voor op een evenement?
als er een reenacment evenement voor de deur staat bespreek ik altijd optijd met mijn groep wat we gaan doen en wat me kunnen verwachten zo kunnen we altijd voorbereid naar een evenement.

Heb jij wel een probleem ondervonden met mensen over je uitbeelding?
ik heb zelf geen problemen met reenacment mensen vinden het altijd interessant wat ik doe.

Wat doet het met jou om in deze rol te kruipen?
om aan reenacment toe doen vindt ik heel erg Eervol en interessant , mijn omgeving is altijd positief.

Heb je nog wensen? Wat zou je nog aan je uitrusting willen toevoegen?
mijn wensen zijn nog om een Willy te mogen hebben en om uiteindelijk te mogen ombouwen naar een medisch Willy.

Wat is je naam?

Mijn naam is Laurens Huizer. Ik ben lid van Krasny Oktjabr, een Sovjet groep die valt onder de vereniging Bolwerk.  Deze vereniging is relatief nieuw, maar met deze Sovjet uitvoering zijn wij al zo'n 12 jaar bezig. Maar we zien vooral de laatste jaren dat het steeds populairder word in Nederland. Nog niet zo druk, maar steeds meer mensen denken; He dat Oostfront is ook wel interessant naast alle Britten,  Amerikanen en Canadezen.

Hoe lang doe jij dit al?
Ben aangehaakt op mijn 14e, dus even snel rekenen, zo'n 14 jaar dus al.

Wat maakt het nu zo leuk om te re- enacten, want 't is toch best een aparte hobby?
Samen met mensen die dezelfde interesse hebben dieper de geschiedenis induiken,en  zo proberen om die levend te houden.

Probeer je die geschiedenis dan over te brengen met een bepaald doel?
Ja, de kennis bijspijkeren van mensen over het leven aan het Oostfront, om zo bepaalde mythes die mensen vooral kennen van bv films te bevestigen ofwel te ontkrachten. Het doel is vooral om hun een correct beeld te geven, dat de oorlog niet alleen aan het Westfront plaatsvond.  Dat het veel groter was en het er aan het Oostfront juist veel intenser en bloederiger eraan toe is gegaan.

Wat is het mooiste wat jij in je bezit hebt?
Daar moet ik even over nadenken. Ehm, dat zal mijn eetblik zijn, dat is gevonden in de buurt van Leningrad ( ik neem het niet vaak mee) Dat plaatsje was 900 dagen lang belegerd door Duitser en het dorp werd uitgehongerd.De vorige eigenaar (waar we helaas nooit iets over hebben kunnen traceren) heeft de plek waar hij heeft gezeten erop gegraveerd met een priem of geweerhuls, wie zal het zeggen. Elke keer als ik dit eetblik zie, denk ik, normaal zou het een
"gewoon"  eetblik zijn maar nu is het een eetblik waarop 80 jaar geleden iemand iets heeft gekrast.  Dat vind ik toch wel héél bijzonder.

En wat is je duurste aankoop geweest?
Dat is zowiezo 1 van mijn wapens. Dat zal mijn SVT, zelfladend geweer van Tokereff zijn. Niet perse heel zeldzaam, maar wel zeldzamer dan de standaard infanterie geweren.

Wat is je naam:

Mijn naam is Nicolette Mol. Onder de reenactors sta ik beter bekent als “Mams”.

Waarom doe jij aan ww2 Reenactment?

Wat het voor mij heel bijzonder maakt is het familiegevoel. Hier zijn wij allemaal één grote familie. Daarnaast vind ik de momenten met de veteranen en de oudere generatie erg bijzonder. Verder leer ik de kinderen van nu graag over de oorlog. Deze verhalen moeten levend gehouden worden.



Welke rol beeld je uit?
Ik ben captain van de WAC Women bij onze vereniging.

Van welke vereniging ben je lid?
Ik ben samen met mijn man, Fred lid van de overkoepelende groep FAAAC. Deze bestaat uit de Band of Brothers (BOB), Women Army Corps, The Mighty Eight en de The Brylcreem Boys. Ik ben begonnen in de keuken. Maar ruilde enkele jaren geleden deze rol in voor de WAC.



Sinds wanneer ben jij lid?


Ik leerde mijn man , Fred kennen in 2003. Samen gingen wij naar Normandie. Dat was in 2004. Een jaar later gingen wij naar Bastogne met de groep en begonnen een eigen museum. De groep WAC ontstond later in 2006. Extra bijzonder: Nicolette en Fred trouwde in 2009 in Angoville. Dit gebeurde compleet in ww2 stijl. De trouwjurk was gemaakt van parachutestof. Oscar Stok, beter bekend als The Chaplain trouwde hun.



Ga je voor originele of repro spullen?


Ik ga voor repro. Origineel is te duur om in het veld te dragen.

Wat is je mooiste aankoop?


Mijn duurste en mooiste aankoop is mijn originele kaki WAC uniform.


Wat is je naam:
Mijn naam is Luitzen Koopman. Mijn soldaten naam is Lucas Kaufman, vertaald uit het Nederlands.

Waarom doe jij aan ww2 Reenactment en met name de Duitse uitbeelding?
De uniformen met name spraken mij  veel meer aan dan die van de Amerikanen. De interesse voor de Duitse kant komt door mijn vader. Mijn vader nam mij in mijn jeugd naar diverse musea.

Welke rang beeld je uit?
Ik ben maar een simple soldaat, een Jager genaamd.
Van welke vereniging ben je lid?

Sinds 2007 ben ik lid van de HRVN. 

In 2006 heb ik voor het eerst kennis gemaakt met de reenactors  wereld tijdens een event bij Fort Vechten.

Ga je voor originele of repro spullen?


Ik ga voornamelijk voor repro, omdat origineel lastig te verkrijgen en onbetaalbaar is.

Wat is je mooiste aankoop?


Mijn mooiste aankoop is mijn MG42 machinegeweer en mijn duurste de aanschaf van een MP40.



Het leukste aan de hobby vind ik de gezelligheid onder de groep. De Duitse groep is een hechte groep onderling. Wij maken het samen altijd erg gezellig.

Wat is je naam:
Mijn naam is Davy Boer en mijn soldatennaam is David Bauer, Dat is de engelse vertaling.

Waarom doe jij aan ww2 Reenactment?


Ik vind het belangrijk dat de jongens die niet in het veld waren ook herdacht worden. Vandaar mijn keuze om deze uitbeelding te doen. Mijn interesse in ww2 is begonnen in Santa Fe in 2017. Ik kwam toen in gesprek met andere leden van Signal Corps en zo is het balletje gaan rollen.

Welke rol beeld je uit?

Ik ben een T5 technical Corporal van Signal Corps Company voor de 101 Airborne.

Van welke vereniging ben je lid?
I

k ben lid van de groep Band of Brothers NL/BE kortweg de BOB en ben sinds 2017 lid.



Ga je voor originele of repro spullen?


Ik draag voornamelijk repro. Maar de Webbing* is origineel. De waarde van origineel spul is vaak te hoog om in het veld te gebruiken.
*Een Webbing bestaat uit een riem, juk (schouderharnas) en een aantal zakjes. Bij PLCE-banden hoort een reeks andere soortgelijke lastdragende uitrusting en rugzakken. Het doel van PLCE is om alles wat een soldaat nodig heeft om 48 uur lang te kunnen opereren, vast te houden.



Wat is je mooiste / duurste aankoop?


Dat is zonder twijfel mijn M1 Garand. Daar ben ik heel blij mee.

Wat is je naam:
Mijn naam is Esther van Zonsbeek.

Waarom doe jij aan ww2 Reenactment?


Ze hebben mij ooit gevraagd om te helpen en daardoor ben ik geïnteresseerd geraakt in ww2 en reenactment. 



Welke rol beeld je uit?
Mijn display voor dit weekend (The Island) heet ENSA. Dat is de afkorting ban Entertainment National Service Association. Dit waren vrouwen die tijdens de oorlog vermaak, troost en hoop boden aan alle soldaten die dat nodig hadden. Zang was een grote troost. Vera Lynn speelde een grote rol binnen de ENSA.

Van welke vereniging ben je lid?


Ik zit zelf niet bij een vereniging. Ik doe dit allemaal vrijwillig sinds 1995. Dit weekend heb ik hulp van Marian die sinds dit jaar mee doet aan reenactment.

Ga je voor originele of repro spullen?
Ik mijn display vindt je alleen originele verzameling waarvan van een make up set van Doris White. Ook heb ik als trots een privé museum.

Wat is je naam?
Mijn naam is Jan Jansen. En mijn Reenactment naam is Gefreiter Jansen.

Waarom doe jij aan reenactment?

Ik doe de hobby om ook op interactieve manier de geschiedenis levend te houden in welke periode dan ook . Ik beeld de Duitse zijde uit.

Van welke vereniging ben jij lid?

Ik zit bij de Reenactment vereniging de HRVN sinds 2007.

Koop jij originele spullen?

Ik ga voor Repro. Maar ook voor origineel.

Wat is je duurste aanschaf?

De duurste aankoop die ik voor mijn hobby heb gekocht is mijn tent omdat alles per 1  Zeltbahn gaat.

Wat is je mooiste aankoop?

Mijn mooiste aankoop is een mooie originele foto.

Wat is je naam:
Mijn naam is Oscar Stok. Ik ben bij iedereen bekend als “The Chaplain”. Ik ben de Chaplain van het 101 Airborne.

Waarom doe jij aan ww2 Reenactment?

Om de verhalen van de tweede Wereldoorlog levend te houden zodat de verhalen niet verloren gaan.

Welke rol beeld je uit?

Ik speel de rol van kapelaan. Ik ben de enige in Nederland die deze rol speelt op deze wijze. In 2009 had ik de eer om een bruiloft van Nicolette en Fred, van de BOB, voor te dragen.

Van welke vereniging ben je lid?

Ik ben lid van de Triple A sinds 2009. Echter doe ik al aan reenactment sinds de jaren 80. Om precies te zijn ben ik 1982 er mee begonnen.

Ga je voor originele of repro spullen?


Liefst origineel. Maar ik heb ook repro spullen. Ik heb een originele bijbel in mijn bezit uit 1943. De bijbel heb ik gekregen van de ouders van een Amerikaanse soldaat.



Wat is je mooiste aankoop?

Mijn little church up-tentjes. Drie aan elkaar gemaakte tentjes die samen mijn kapelletje vormen.

Ik hou van de serieuze kant van mijn uitbeelding, maar tevens ook van het stukje entertainment dat erbij komt kijken. De reacties van de mensen, dat maakt het zo leuk!

Cheers!

Mijn naam is Susan Chapel en ik ben lid van de WW2 Canadian Field Kitchen.

Waarom doe jij aan ww2 Reenactment?

Mijn broer zit in ww2 Reenactment en airsoft. Ik ben een keer mee geweest naar airsoft. Maar dat was totaal niet mijn ding, dus mijn broer stelde voor om dan een keer mee te gaan naar een ww2 evenement. Ik heb toen meegeholpen in de keuken en dat vond ik super leuk. Inmiddels ga ik mee naar veel evenementen. 

Hoe lang doe je nu aan re-enacting?

Ik doe dit inmiddels al 2 jaar.

Wat is je naam?

Mijn naam is Roy Suijkerbuijk. Mijn soldatennaam is Roy F. Baum.
De F staat voor mijn kinderen en de naam Baum is van mijn geadopteerde soldaat. Sergeant William J. Baum staat vermeld op de muur van vermiste soldaten op de erebegraafplaats Margraten.

Waarom doe jij aan ww2 reenactment?

Vanwege mijn fascinatie met het 101 Airborne. Daarnaast wil ik de verhalen graag levend houden voor de jongere generatie, zodat de verhalen niet verloren gaan.

Welke rol beeld jij uit en waarom?

Ik ben een S2 U.S. Army Military Intelligence Officer bij de vereniging HRVN. Deze rol is mij in overleg toegewezen door onze Major. Mijn functie beeld ik uit binnen onze HQ en deel informatie en geef opdrachten aan mijn manschappen.

Hoe lang doe je aan re-enacting:
Ik ben lid sinds 2019 van de HRVN. Sinds oktober 2023 draag ik de rang van Lieutenant.

Heb je originele of repro spullen?

Liefst voor origineel, maar sommige dingen zijn gewoonweg onbetaalbaar of heel moeilijk te vinden. Repro is vaak niet van echt te onderscheiden en is een goed alternatief.

Wat is je duurste en/of mooiste aanschaf?



Dat is in beide gevallen mijn M1 Garand geweer. Daar ben ik zo blij mee en erg trots op die te mogen dragen. Toch heb ik nog een droom; Ik zou ooit heel graag een eigen Willy jeep willen bezitten. Helaas zijn deze op dit moment ook onbetaalbaar en vergen veel onderhoud. Maar dromen mag….



Ik hoop deze hobby nog veel jaren te kunnen uitvoeren met deze mooie groep. Het is een grote familie bij elkaar.